Οι περισσότεροι θεωρούν ότι δεν υπάρχει αλήθεια στις σχέσεις που δημιουργούνται σε «συνθήκες τηλεόρασης» κι εδώ που τα λέμε ίσως δεν έχουν άδικο.
Ειδικά αν βλέπεις το έργο απ’έξω.
Άσπονδες φιλίες , πισώπλατα μαχαιρώματα και περιστασιακές αγάπες είναι αυτές που κυριαρχούν συνήθως στα mediaκα τεκτενόμενα.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος.
Υπάρχουν κι αυτές οι φιλίες που δημιουργούνται στα γραφεία ανάμεσα σε μοντάζ και ατελείωτες ώρες συσκέψεων και κρύβουν ουσία και αληθινά συναισθήματα …
Εδώ που τα λέμε όταν είσαι σε αυτό το χώρο και χτυπάς 24ωρα πιο πολλές ώρες περνάς με συνεργάτες παρά με τους δικούς σου ανθρώπους.
Είναι μοιραίο να δεθείς …
Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μετά τη χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου της Ζήνας Κουτσελίνη, «ο πιο δύσκολος δρόμος».
Με τη Ζήνα συνεργαστήκαμε για πέντε χρόνια στο Alter.
Χρόνια γεμάτα στιγμές γέλιου ,επιτυχίας , ευτυχίας αλλά και έντασης, θυμού και δακρύων.
Γιατί μια αληθινή σχέση έχει απ’όλα. Σαν το ουράνιο τόξο που κρύβει όλα τα χρώματα της Ίριδας που μοιάζουν να είναι το ένα αναπόσπαστο από το άλλο.
Χθες λοιπόν βλέποντας ξανά δεκάδες παλιούς συνεργάτες-κάποιους τους βλέπω συχνά, κάποιους όμως είχα να τους δω μήνες- συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά ότι σε αυτή τη δουλειά που λατρεύουμε να κατηγορούμε …υπάρχουν και πραγματικές σχέσεις αγάπης ! Αρκεί να έχεις ανοιχτά μάτια για να τις δεις.
Καλοτάξιδο Ζήνα μου
