Τι πιο θλιβερό από μια ζωή που χάνεται έτσι άδικα . Μια ψυχή που σβήνει τόσο ξαφνικά που δυσκολεύεσαι ακόμα και να το πιστέψεις.
Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου της Γιάννας Χατζημιχάλη, σοκαρίστηκα. Όχι δεν ήταν κολλητή μου , ούτε καν φίλη μου. Για να είμαι ειλικρινής λέγαμε ένα γεια όταν συναντιόμασταν σε κάποιο πλατό ή κοινωνικό γεγονός.
Θυμάμαι όμως ότι ήταν ένα χαμογελαστό πλάσμα , μια πανέμορφη ψηλή κοπέλα με έντονο βλέμμα.
Δεν της άξιζε αυτό το τέλος.. ούτε φυσικά αξίζει στην οικογένεια της να τη θρηνεί και να παλεύει να συμβιβαστεί με την απώλεια. Ήταν ένα κορίτσι μόλις τριάντα ετών. Με όνειρα , με όλη τη ζωή μποροστά της όσο τραγικά ειρωνικό κι αν ακούγεται αυτό .
Η μητέρα της ονειρευόταν να τη δει νυφούλα και όχι να τη συνοδεύσει στην τελευταία της κατοικία . Λίγοι ήξεραν ότι τα τελευταία δύο χρόνια έδινε μάχη για τη ζωή της. Δεν ήθελε να τη λυπούνται για αυτό και είχε εμπιστευθεί το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζε σε μετρημένους ανθρώπους.
Καλή δύναμη στην οικογένεια της.
Κριμα να χανονται ετσι Αδικα χαρουμενες Νεες ζωες…ΟΥΔΕΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΧΟΛΙΟ..<<Θερμα συλληπητηρια στο περιβαλλον της…ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ…