Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πως πέρασαν οι τελευταίοι τεσσερισήμισι μήνες. Ακόμα θυμάμαι το τελευταίο βράδυ πριν με πάρει ο ύπνος να χαϊδεύω τρυφερά την κοιλιά μου και να μιλώ σιωπηλά στο πλασματάκι που στριφογύριζε μέσα μου ασταμάτητα.

Είχα καλή εγκυμοσύνη, δεν λέω. Με την κοιλιά στο στόμα δούλευα μέχρι την τελευταία μέρα. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, βόλτες… Τίποτα δεν στερήθηκα.  Ίσως και να μου το «χρώσταγε» η ζωή μετά από δυο αποτυχημένες εγκυμοσύνες. Έτσι ήθελα να σκέφτομαι εγωιστικά.

Εκείνο το πρωινό του Μαΐου όλα έγιναν τόσο και ξαφνικά και απροσδόκητα που τρομοκρατήθηκα.

Θυμάμαι μόλις είχα κατέβει στο καμαρίνι μου μετά την πρωινή σύσκεψη όταν έσπασαν τα νερά. Για μερικά δευτερόλεπτα προσποιήθηκα ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Κι όμως λίγες ώρες μετά έμελλε να αλλάξει όλη μου η ζωή.

«-Πάρε τον γιατρό σου αμέσως» Μου είπε η κυρία Λίτσα (Πατέρα) με ύφος που δεν σήκωνε και πολλές αντιρρήσεις. Ίσως καταλάβαινε ότι ήμουν χαμένη.

«-Έλα αμέσως στο μαιευτήριο» Μου λέει εκείνος.  Ευτυχώς ο Βαγγέλης ήταν όπως πάντα ψύχραιμος σε αντίθεση με εμένα που χανόμουν κάπου ανάμεσα στον πανικό και τον κρύο ιδρώτα που με έλουζε με το παραμικρό.

«Γιατί τώρα ..σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα;» Σκεπτόμουν. «Μήπως έκανα κάτι λάθος; Μήπως το μωρό μου δεν είναι καλά;»

Στιγμιαία το μυαλό μου πλημμύρισε από δεκάδες αρνητικές σκέψεις συνυφασμένες από φόβο. Από εκεί και μετά όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Σαν ταινία που παρακολουθούσα από ένα παράλληλο σύμπαν.

Η Αντιγόνη (αρχισυντάκτρια μου) αφού μου απαγόρευσε να οδηγήσω-κι όμως επέμενα-με έβαλε στην θέση του συνοδηγού και πίσω ο Σωτήρης αγκαλιά με τον Μπάνι μας έλεγε αστεία για να γελάσουμε.

Το πρώτο κλαματάκι σου αν και ήχος άγνωστος μέχρι τότε ήταν ό,τι πιο γνώριμο άκουσα ποτέ. Μου φάνηκες πανέμορφη από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα.

Αυτό δεν νιώθουν όμως όλες οι μανούλες;

Μόλις σ’έβαλαν στην αγκαλιά μου φωνάζοντας πόσο ίδια είσαι με τον μπαμπά σου, αμέσως ηρέμησες.

Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω από την χαρά μου ενώ περιεργαζόμουν για πρώτη φορά το μικροσκοπικό κορμάκι σου.

«-Πρωτομαγιάτικη βγήκε η κόρη σας. Σοσιαλίστρια»μου έλεγαν για πλάκα οι γιατροί και οι νοσοκόμες ενώ εγώ προσπαθούσα να κατακτήσω τον χώρο και τον χρόνο.

«2.700 και ώρα γέννησης 11.52» Άκουσα τις νοσοκόμες να λένε η μία στην άλλη για να καταχωρήσουν τα πρώτα επίσημα σου στοιχεία..

Από τότε…κάθε μέρα με εσένα στην ζωή μας, όλα είναι διαφορετικά. Δεν φανταζόμουν ότι θα ενθουσιαζόμουν τόσο με κάθε μικρή κραυγούλα που αρθρώνεις, με τα συνειδητά σου χαμόγελα και τις ατελείωτες αγκαλιές που κάνουμε.

Τους δύο πρώτους μήνες δεν ήθελα να φύγω από το σπίτι ούτε για πέντε λεπτά, Τι κι αν οι γιαγιάδες σου δήλωναν πρόθυμες για baby sitting, εγώ ένιωθα ότι κανείς δεν μπορεί να σε περιποιηθεί όπως εγώ. Φοβόμουν ότι θα μυρίσεις την απουσία μου.

Ίσως φταίει και η παιδίατρος σου σε αυτό που σε μια από τις πρώτες συναντήσεις μας, μου είπε ένα από τα πιο τρυφερά πράγματα που έχω ακούσει σχετικά με την μητρότητα.

«-Τα μωράκια για αρκετούς μήνες νιώθουν ότι είναι ένα σώμα με τη μαμά τους. Δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι μια ξεχωριστή ύπαρξη.

-Μα πως βρε Ντίνα αφού κοιμόμαστε σε ξεχωριστά δωμάτια και με βλέπει να πηγαινοέρχομαι. Της απάντησα με αφέλεια

-Κι όμως έτσι είναι. Μου αποκρίθηκε αποστομωτικά»

Μικρούλα μου ήθελα πολύ να έρθεις στην ζωή μας. Ακόμα και όταν έχανα το κουράγιο μου προσπαθώντας να κουβαλήσω το φορτίο των αποβολών, έκανα τα πάντα για να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο.

Με βοήθησε και ο μπαμπάς σου σε αυτό που άνοιγε τις φτερούγες της αγκαλιάς του για να με προστατεύσει κάθε φορά που ένιωθα απελπιστικά θυμωμένη.

Όλοι με ρωτούσαν με ενδιαφέρον άλλοτε ειλικρινές κι άλλοτε απλώς κουτσομπολίστικο : «Τι θα γίνει; Εσείς πότε θα κάνετε ένα παιδάκι ;» Κι εγώ έπρεπε απλά να προσποιηθώ ότι δεν τρέχει τίποτα και να απαντήσω γενικά και αόριστα. Κι όμως μέσα μου πνιγόμουν.

Μια τέτοια ατυχία ανοίγει τον ασκό του Αιόλου και άξαφνα πιάνεις τον εαυτό σου να αυτομαστιγώνεται και να ψάχνει απαντήσεις σε ερωτήματα που τελικά μένουν αναπάντητα.

«Ο Θεός ξέρει… Γιατί όμως σε εμένα ;» Αυτή η σκέψη με βασάνιζε νυχθημερόν.

Αν τυχόν κάποια από εσάς που διαβάζει αυτό το κείμενο έχει περάσει κάτι παρόμοιο είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνει. Και ειλικρινά θα ήθελα να πηδήξω μέσα από την οθόνη και να σας κάνω μια ζεστή αγκαλιά και να σας διαβεβαιώσω ότι όλα θα πάνε καλά.

Λένε ότι όταν θέλεις κάτι με όλη την δύναμη της ψυχής και του είναι σου, αυτό έρχεται αργά ή γρήγορα.

Μην χάνετε την πίστη σας και μην αποπροσανατολίζεστε από τον στόχο σας. Οι δυσκολίες είναι μέσα στην ζωή κι έρχονται στο διάβα μας για να τις ξεπεράσουμε και να γίνουμε πιο δυνατοί.

 

 

 

Σας φιλώ …..

Σταματίνα

Υ.Γ1Πέρασαν πολλοί μήνες που δεν σας έγραψα αλλά ήμουν σε μια ιδιότυπη αγρανάπαυση. Ελπίζω ότι με καταλαβαίνετε.

Υ.Γ2 Σας ευχαριστώ πολύ για τις εκατοντάδες ευχές που μου έχετε στείλει όλους αυτούς τους μήνες. Κάθε μήνυμα σας μου χάρισε κι ένα χαμόγελο.

Υ.Γ3 Ζητώ συγνώμη αν κάποια από αυτά που σας γράφω ακούγονται μελό ή γλυκανάλατα. Είναι απλώς η αλήθεια μου.