Η εποχή χωρίς κινητό θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως προϊστορική αφού στο μυαλό μας φαντάζει ως μια μακρινή μη σου πω και «περίεργη» ανάμνηση.
Θα μου πεις γιατί περίεργη; Γιατί πολύ απλά αρκούν μερικά λεπτά χωρίς κινητό για να νιώσουμε μετέωροι και αποκομμένοι ..κοινώς να φρικάρουμε .
Οι σκηνές από τις ελληνικές ταινίες όπου ο αγαπητικός παίρνει στο περίπτερο για να ειδοποιήσουν την καλή του, είναι τουλάχιστον συλλεκτικές ενώ όταν στύβω το μυαλό μου και θυμάμαι το πρώτο κινητό-παντόφλα που είχε ο μπαμπάς μου, με πιάνουν τα γέλια.
Κι όμως όταν οι γονείς μας ήταν μικροί τότε που δεν υπήρχαν κινητά η ζωή κυλούσε φυσιολογικά.
Έβγαιναν, ερωτεύονταν, έδιναν ραντεβού κι ας μην είχαν τη δυνατότητα να εντοπίζουν ο ένας τον άλλον ανά πάσα στιγμή . Θα μου πεις τί σου θυμίζω τώρα ..
Περσινά ξινά σταφύλια απλά νιώθω ότι η εξάρτηση μας από το κινητό αγγίζει το βαθμό της παράνοιας.
Παίρνεις τη το μαμά σου δύο φορές, δεν στο σηκώνει και αμέσως ανησυχείς κάνοντας σενάρια που ξεπερνούν και τον Σπίλμπεργκ. Συνειδητοποιείς στο αυτοκίνητο ότι έχεις ξεχάσει το τηλέφωνο στο σπίτι και προτιμάς να πήξεις άλλα είκοσι λεπτά στην κίνηση για να πας να το πάρεις, από το να το αποχωριστείς για μερικές ώρες ,
Τι είναι αυτό όμως που μας κάνει να εξαρτιόμαστε παθολογικά από αυτή τη μικρή συσκευή;
Μήπως το γεγονός ότι μπορούμε να εντοπίσουμε κάποιον τη στιγμή που πατήσουμε ένα κουμπί ή αντίστροφα το να μας εντοπίσει κάποιος, μας γεμίζει με το συναίσθημα ασφάλειας;
Ή μήπως το ότι τα σημερινά τηλέφωνα είναι λίγο απ’όλα;
Δηλαδή λίγο παρέα, υπολογιστής, κάτι από ατζέντα και γραμματειακή υποστήριξη και φυσικά παιχνιδομηχανή…
Το πλέον βέβαιο το ότι η ζωή χωρίς κινητό…ανήκει πλέον στους ιστορικούς του μέλλοντος ενώ οι παραγγελίες του iphone 5 που δεν έχει βγει ακόμα στο εμπόριο ..έχουν χτυπήσει κόκκινο
