Σε λίγες ώρες η Μαρία Ηλιάκη και η οικογένεια της θα αποχαιρετήσουν τη μανούλα της που έφυγε από τη ζωή μετά από μια πολύ δύσκολη μάχη.
Τα λόγια σε αυτές τις περιπτώσεις μοιάζουν περιττά, ανίκανα να γιατρέψουν την πληγή της απώλειας και να γεμίσουν το κενό που δημιουργείται.
Αυτό θέλει χρόνο και αν κρίνω από την απώλεια του μπαμπά μου το 2003, εντελώς δεν ξεπερνιέται ποτέ . Απλά «συνηθίζεται» με ένα περίεργα ακατανόητο τρόπο.
Θυμάμαι σαν τώρα τη στιγμή που η Μαρία πρωτομίλησε για την περιπέτεια υγείας της μητέρας της που ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια όταν υπέστη μια σειρά από εγκεφαλικά επεισόδια.
«Ήταν δυναμική, το στήριγμά μου. Και μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να γίνω εγώ το δικό της στήριγμα. Θυμάμαι ότι τις πρώτες μέρες που συνέβη αυτό- και ντρέπομαι τώρα που το λέω- απέφευγα να πάω να την δω». Είχε πει συγκινημένη.
«Έβρισκα δικαιολογίες για να μην την βλέπω. Δεν το είχα δεχτεί. Σιγά σιγά το αποδέχτηκα μέχρι ενός βαθμού- όχι πλήρως και τα πράγματα πήγαν καλύτερα. Τώρα που είναι κατάκοιτη πρέπει να είμαι εγώ η μαμά της. Αλλαγή ρόλων» ..
Σοκαρίστηκα όταν διάβασα αυτό που βίωνε … Μα τι δύναμη ψυχής έκρυβε αυτό το κορίτσι πίσω από το χαμόγελο και τη μόνιμη αισιοδοξία που βγάζει στα ερτζιανά και το γυαλί;
Ποτέ δεν έδωσε το παραμικρό δικαίωμα σε κάποιον από το περιβάλλον της, γι αυτό που βίωνε. Είμαι σίγουρη όμως ότι η ψυχούλα της μόνο ήξερε τι περνούσε.
Ακόμα και όταν περιμένεις το τέλος γιατί οι γιατροί έχουν φροντίσει να σε προετοιμάσουν για το χειρότερο, η στιγμή του αποχωρισμού είναι αβάσταχτη. Προσπαθείς να αποδεχτείς αυτό που θα συμβεί ως αναπόφευκτό και να προλάβεις να πεις όσα πιο πολλά «Σ’αγαπώ» μπορείς. Κι ενώ πιστεύεις ότι έχεις δουλέψει το μέσα σου για εκείνη την τραγική στιγμή τελικά σε βρίσκει παντελώς απροετοίμαστο.
Οι αναμνήσεις τρέχουν με ταχύτητα φωτός μπροστά από τα μάτια σου και λίγο μετά έρχονται στο νου και όλα αυτά που θα ζήσεις στο μέλλον και θα ήθελες να τα μοιραστείς με αυτόν που φεύγει.
Θυμάμαι που όταν ήμασταν μικροί και χάναμε για μερικά λεπτά από το οπτικό μας πεδίο τη μαμά μας, νιώθαμε ότι ήρθε το τέλος του κόσμου . Αυτό το συναίσθημα είναι που επιστρέφει ανακατεμένο όμως με πόνο, θυμό κι ένα γιατί που τριβελίζει το μυαλό…
Καλή δύναμη Μαράκι σε εσένα και την οικογένεια σου. Είμαι σίγουρη ότι η μανούλα σου θα σε προσέχει από ψηλά…
Mαράκι μου, θερμά συλλυπητήρια σε σενα και στην οικογένειά σου..Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της..Απο εκεί ψηλά θα σε προσέχει παντοτινά και θα είναι τόσο ΠΕΡΗΦΑΝΗ για σένα..Καλό της ταξίδι!!!!
Οταν φευγει Αγαπημενο σου προσωπο, (Ειδικα Γονεις ),Εκεινη η στιγμη ειναι ..<>…ΕΙΝΑΙ Η ΠΛΗΡΗΣ ΣΚΛΗΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ…Θερμα συλληπητηρια..καλο ταξιδι…(Απλα οταν εισαι εκτεθειμενος δημοσιως ,Αναγκαστικα κρυβεις τα συναισθηματα της προσωπικης σου ζωης..ΔΕΝ ΔΙΝΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ…)Παιζεις τον ρολο του παλιατσου!!
Mαράκι μου τα θερμά μου ειλικρινή συλληπητηρια….είμαι σιγουρη πώς ο χρόνος θα απαλυνη τον πονο σου….εισαι και παραμενεις ενα αγαπημένο παιδι για μας που σε ξερουμε μεσα απ την δουλεια σου…χαμηλών τονων με ηθος σοβαρότητα και με αρχες που ξεχωριζεις γιαυτα….η δουλειά ειναι δουλειά …το πώς δειχνει κανείς στην τηλεοραση δεν σημαινει πως τον αντικατοπτριζει Και στην ζωη του …περνουσες ενα Γολγοθα μονη σου με περισση αξιοπρεπεια.. .Εκανες οτι μπορουσες…Η Μάνα ειναι Μια και δεν αντικαθιστά τιποτα….να ζεις να την θυμασαι πάντα γλυκεια μου!!Καλοταξιδο ναναι το ταξιδι που κινησε να παει….την αγαπη μου εχεις