Ακούγοντας αυτό το αυθόρμητο ντουέτο του Αντώνη Ρέμου και του Αντώνη Βαρδή πριν λίγο καιρό στον ΔΙΟΓΕΝΗ… το μόνο που μπορεί να κάνει το μυαλό είναι να ταξιδέψει. Ταξιδεύει σε κάτι που ενδεχομένως να έχουμε ζήσει ή θέλουμε πολύ να ζήσουμε.
Ένα τραγούδι… εμπνευσμένο. Μοναδικό. Μεγαλειώδες… αλλά περισσότερο από κάθε χαρακτηρισμό αληθινό. Κάτι μεταξύ κυνικού λυρισμού και αγάπης. Κάτι τόσο διαφορετικό αλλά τόσο συμβατό. Όπως ο έρωτας. Εκεί που όλα επιτρέπονται. Οι στίχοι ακουμπούν με μοναδικό ρεαλισμό στην καρδιά των «πειραγμένων» ανδρών. Όλων εκείνων των αρσενικών που έχουν ζήσει… έχουν καψουρευτεί… έχουν πωρωθεί… έχουν ερωτευτεί έχουν κάνει λάθη… έχουν παρασυρθεί… έχουν αδικήσει και έχουν αδικηθεί…
Φανταστείτε το σκηνικό να έχεις τελειώσει κάτι που άξιζε, κάτι έντονο, κάτι παθιασμένο, επειδή δεν υπάρχει μέλλον, να πείθεις τον εαυτό σου ότι έχει τελειώσει αλλά… αλλά… το παιχνίδι της καρδιάς και μια σύμπτωση να φέρνει τα πάνω κάτω. Φανταστείτε… μπείτε για λίγο στα μάτια του άντρα που νόμιζε ότι έφυγε ικανοποιημένος από μια σχέση και στο τέλος κρεμιέται από το υπερβολικό του ΕΓΩ. Αυτή η γαμημένη η εγωπάθεια σκοτώνει την στιγμή. Λες και δεν ήμασταν εμείς που αποφασίσαμε το ΤΕΛΟΣ… και μια στιγμή μετά θέλουμε να ξέρουμε τα πάντα. Λες και έχει καμία υποχρέωση να μας δίνει αναφορά για ότι κάνει. Άρρωστο; Εγωιστικό; ΟΧΙ… Απλά καψούρα. Και σε παιχνίδια πάθους δεν μπαίνουν όρια. Όχι πείτε μου. Αναρωτηθείτε. Πόσες φορές έχει τύχει να δείτε πρώην σας με κάποιον άλλον και να είστε χαλαροί; ΠΟΤΕ. Ακόμη κι αν ο χωρισμός ήταν πολιτισμένος ακόμη κι αν ήταν επεισοδιακός η καρδιά πάντα χτυπά δυνατά. Δεν μπορείς να ΠΑΓΩΣΕΙΣ. Δεν μπορείς να ΞΕΧΑΣΕΙΣ. Μόνο αν είσαι αναίσθητος δε ΖΕΙΣ. Η ζωή δεν είναι απλές ανάσες. Η ζωή είναι κάποιες ανάσες όπως αυτές που περιγράφει το τραγούδι. Ανάσες δύσκολες. ¨Τον κρατούσες από το χέρι του μιλούσες τρυφερά και σταμάτησε η καρδιά μου να χτυπά. Έσπασε η νύχτα δυό κομμάτια έκλεισα σφιχτά τα δύο μου μάτια είπα δε μπορεί όταν τ’ ανοίξω αυτή η εικόνα θα χαθεί… Πίστευα πώς σ είχα ξεπεράσει, πρώτος πως εγώ σε είχα ξεχάσει πόσο λάθος έκανα εσύ ήσουν η δυνατή¨… Μελωδία και στίχος σε μια απίστευτη αρμονία καρδιάς… ψυχής… και ΕΡΩΤΑ… Γιατί όσο και να θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας με λογικά επιχειρήματα ότι πρέπει να συνεχίσουμε η καρδιά μιλάει πάντα στο τέλος. Και η καρδιά όταν είναι πληγωμένη… πονάει. Και αυτός ο πόνος είναι όπως το χούι. Πρώτα φεύγουμε εμείς και μετά αυτό…