Μου το έλεγαν πολλοί φίλοι που έχουν αποκτήσει κόρες, όπως ο Βασίλης Γραμμένος ο Κώστας Τσολάκης, ο Πάνος Χάλας…ότι από την πρώτη φορά που θα την δεις θα αλλάξουν όλα μέσα σου. Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγαν-κάτι απολύτως λογικό- μέχρι χθες. Αν σας πω ότι η πρώτη μου προτεραιότητα είναι η κόρη μου…θα φανώ υπερβολικός; Και η μαμά της βέβαια…(μη τρέχουμε…μέρες που είναι).
Σε λίγες ώρες το <<μαγκάκι>> μου θα συμπληρώσει την πρώτη ημέρα στη ζωή. Είναι τόσο εύθραυστη, λούτρινη, ψηλή-50 πόντους παρακαλώ μετρημένη- ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ. Σε λίγη ώρα θα κάνω και τα πρώτα μου μαθήματα για το μπανάκι της και τον τρόπο που θ’ αλλάζω τις πάνες της. Οκ. Το πρώτο κομμάτι του μαθήματος είναι ζόρικο. Ωστόσο το δεύτερο δεν το φοβάμαι. Και έχω και μάρτυρες όλους τους φίλους που απέκτησαν παιδιά πριν από μάς… φίλους που ξέρουν την τρέλα μου με αυτά. Χθες λοιπόν το βράδυ κατάφερα να κοιμηθώ σταδιακά μερικές ώρες. Και αυτό γιατί; Διότι το <<μαγκάκι>> έπρεπε να τρώει κάθε δύο ώρες. Και καταλαβαίνετε ότι ο θηλασμός είναι απαραίτητος τόσο για τις ουσίες που έχει ανάγκη να πάρει το παιδί από την μαμά του αλλά και για κάτι άλλο. Μετά την εγκυμοσύνη ο θηλασμός έρχεται να κρατήσει ζωντανή την μαγική σχέση με την μαμά της. Έχει ανάγκη την φροντίδα της Κλάρας διότι Εκείνη γνωρίζει…Εκείνη εμπιστεύεται… Εκείνη θέλει. Όμως και ο μπαμπάς πρέπει να βρίσκεται δίπλα. Και για την μπέμπα αλλά και για την μαμά. Κατάφερα να κοιμηθώ δύο ώρες συνολικά αλλά δε με ενοχλεί αυτό. Άλλωστε οι πρώτες ώρες με το μωρό σου, την συνέχειά σου, το ζωντανό κομμάτι του εαυτού σου δεν μπορούν να μετρηθούν με γνωστές νόρμες μονάδων μέτρησης. Βλέπεις τον εαυτό σου στα μάτια μιας ψυχούλας. Τον καθρέφτη σου. Ξαναγεννιέσαι. Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Αισθάνεσαι κι εσύ παιδί. Γλυκαίνεις…