Ο Καρβέλας είναι πολύ ιδιόρρυθμος άνθρωπος. Σπάνια εκφράζεται. Σπάνια εξωτερικεύεται. Ως καλλιτέχνης προτιμά τα μηνύματά του να τα στέλνει μέσω της δουλειάς και των τραγουδιών του. Καταφέραμε σήμερα να αλιεύσουμε μια από τις σπάνιες αυτές φορές και το πετύχαμε καθώς αποφάσισε να γράψει στο νέο site της γυναίκας του. Αυτό που διαπιστώσαμε, έχοντας νωπή ακόμη την εικόνα του να βρίζει τους αστυνομικούς μέσα από τηλεοπτική εκπομπή μετά το σκηνικό στην Βάρη Αττικής και την καταδίωξη; Καταλάβαμε ότι πέραν της απαξιωτικής στάσης που φέρει χρόνια τώρα απέναντι στη λειτουργία του κράτους και των λειτουργών του, ο Καρβέλας είναι βαθειά κοινωνικοποιημένο άτομο. Τι έγραψε για τα σημεία των καιρών;
«Κανονικά θα ήταν πολύ εύκολο με μια μόνο κίνηση να απαλλαγούμε από όλα τα δεινά που μας ταλαιπωρούν. Να ικανοποιήσουμε τους δανειστές μας και να ταΐσουμε το λαό που πεινάει. Γιατί τα λεφτά που λείπουν, υπάρχουν. Απλά πρέπει να συλλάβουμε τους κλέφτες που τα έχουν υπεξαιρέσει. Αυτή είναι η κίνηση που θα ήταν πολύ εύκολο να γίνει. Γιατί οι ένοχοι είναι όλοι τους γνωστοί. Έχουν ονοματεπώνυμο και διεύθυνση κατοικίας. Είναι πολιτικοί, τραπεζίτες επιχειρηματίες. Άλλοι ζωντανοί κάποιοι πεθαμένοι που έχουν αφήσει τα κλοπιμαία στις οικογένειές τους.
Θα μπορούσαμε να τους συλλάβουμε όλους και να μαζέψουμε τα λεφτά του ελληνικού λαού που είναι στις θυρίδες ξένων τραπεζών. Όμως το Σύνταγμα από το οποίο μια τέτοια κίνηση εξαρτάται, το φτιάχνουν και το τροποποιούν οι άνθρωποι οι οποίοι ενέχονται σε αυτόν τον πολύχρονο μαραθώνιο των κλοπών και των υπεξαιρέσεων.
Το ίδιο και η δικαιοσύνη που αντί να είναι κεραυνός στα κεφάλια τους, αποτελεί αλεξικέραυνο και προστατευτική ασπίδα. Οι υπεύθυνοι δε θα αναζητηθούν ποτέ. Εάν ξεκινούσε ένα τέτοιο ντόμινο δε θα έμενε τίποτα όρθιο σε αυτό τον τόπο. Όλοι Έλληνες είμαστε και το γνωρίζουμε καλά αυτό. Όλοι είμαστε ένοχοι. Ο ένας καλύπτει τον άλλον. Ο ένας τρέφει τον άλλον. Φεύγει ο ένας και έρχεται ο άλλος. Σε λίγους μήνες θα εκλέγουμε τον καινούργιο σοδομιστή μας.
Όμως τι το περίεργο;
Γιατί τόση φασαρία;
Το καλό με το κακό είναι αλειμμένα με λάδι στην παλαίστρα και περνάνε την ώρα τους. Η αθώα συνύπαρξη του κακού με το καλό. Ο ατελείωτος έρωτάς τους. Η συνταγή της ανθρώπινης ευτυχίας. Απλά αυτήν τη φορά τα τραύματα της άγριας ερωτικής συνεύρεσης ήταν πιο βαθιά από άλλες φορές και πόνεσαν λίγο περισσότερο. Όμως να είστε σίγουροι, στο τέλος κανείς από τους δύο εραστές δε θα πεθάνει. Ο έρωτας τους θα ζει αιώνια.
Οι κακοί και μισητοί αυτοί ήρωες είναι εντελώς απαραίτητοι στο παραμύθι της ζωής. Και αν είναι κάποτε να αποδοθεί δικαιοσύνη, αυτό δε θα γίνει με νόμιμα μέσα. Αυτό θα γίνει όπως σε όλα τα παραμύθια, από τα χέρια του προδομένου εραστή που θα στάζουν αίμα. Όπως τότε στη γαλλική επανάσταση που βγήκαν οι ξεβράκωτοι και λιντσάρισαν τους ευγενείς. Όμως επειδή στο τέλος δεν υπήρχε άλλος κακός για να αποκεφαλίσουν, αναγκάστηκε να παίξει αυτό το ρόλο, ο ίδιος αρχηγός των ξεβράκωτων, ο Ροβεσπιέρος.
Το παραμύθι θα είναι πάντα το ίδιο.
Ας υμνήσουμε λοιπόν το κακό και ας γίνουμε όλοι μας λίγο πιο ανθεκτικοί στον πόνο.
Θα περάσει και αυτό.»