Σήμερα αποχαιρέτησαν λίγοι και καλοί φίλοι τον Ανδρέα Μαρνέζο. Δυστυχώς δεν κατάφερα να είμαι εκεί. Και αυτό διότι η κηδεία έλαβε χώρα λίγο μετά το τέλος της εκπομπής και δεν προλάβαινα. Σημασία δεν έχει αυτό. Ούτε βεβαίως ότι ζήτησα μερικά λεπτά τηλεοπτικού χρόνου για να μεταδώσω την είδηση και να τον αποχαιρετήσω με τον δικό μου τρόπο. Με αυτά που ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Ξέρετε πολλές φορές είναι δύσκολο να ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος και να μεταδίδεις γαλβανιζέ την είδησηενός θανάτου. Ειδικότερα όταν αυτός που φεύγει είναι φίλος
Σημασία έχει ότι ο Ανδρέας θα ζεί μέσα απο τα σχέδια του. Μέσα απο τα έργα τέχνης που έχει φιλοτεχνήσει στα κορμιά χιλιάδων φίλων του. Όσοι τον γνωρίζαμε έχουμε τρελαθεί. και να σας πώ και κάτι τώρα…Μπέσα. Δεν ήθελα να πάω στην κηδεία. Δε γούσταρα να τον δώ Βασιλιά στο φέρετρο μέσα και ξαφνικά να τον θάβουν και να χάνεται η εικόνα του. Αρνήθηκα μέσα μου να γίνω κοινωνός αυτής της παράστασης. Μπορεί σε κάποιους αυτό να μην ακούγεται σωστό όμως έτσι ένιωσα. Και μπορεί η χρονική συγκυρία, η ώρα της κηδείας που συνέπιπτε με το τέλος της εκπομπής που δουλέυω να με βόλεψε. Το Video αυτό είναι το τελευταίο που θ΄ανεβάσω στο Blog μου. Και το ανεβάζω διότι δείχνει το μήνυμα που έστελνε ο Ανδρέας στην Γυναίκα του λίγες μέρες πρίν τον βρεί ο Θάνατος. Δείτε την άλλη εικόνα του Ανδρέα. Όχι του σκληρού Ράπερ αλλά του ευαίσθητου συζύγου και πατέρα. Καλό ταξίδι μάγκα μου. Και όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες που δημιούργησαν group στο Facebook και τον βρίζουν…πρέπει να μάθουν τουλάχιστον να σέβονται τη μνήμη του νεκρού. Ακόμη και οι μεγάλύτεροι εχθροί της χώρας μας, τιμούσαν απο την αρχαιότητα τον Νεκρό. Πόσο σκατίλα μπορεί να κρύβουν κάποιοι άνθρωποι μέσα τους, που την ημέρα που φέυγει ένας άνθρωπος να τον βρίζουν χυδαία. ΕΛΕΟΣ