Βρε Γιώργο. Βρε «παιδαρά» μου… βρε καϊνάρι μου-έκφρασή που χρησιμοποιούμε στην Αλεξανδρούπολη όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ως γλυκό και τρυφερό- τι την ήθελες την απότομη κίνηση στο τρέιλερ;
Εμπνευσμένο πραγματικά ανατρεπτικό αλλά εσύ πώς πετάς έτσι την πινακίδα στο τελευταίο καρέ; Τι σκύψιμο πιασμένου ανθρώπου αγύμναστου, χωρίς ίχνος χάρης και άνεσης ήταν αυτό; Μα καλά δεν το είδε κανείς; Μου θύμισες κάτι 70άρηδες, όταν πηγαίνουν στο καφενείο και τους πέφτει το κομπολόι από το χέρι. Κάτι παλιούς ρεμπέτες που περπατούσαν σκυφτοί γιατί δεν μπορούσαν να σηκώσουν τα πολλά κιλά μαγκιάς τους… Έλεος ρε παιδιά… προστατέψτε τον παρουσιαστή ρε γαμώτο… τι αναποφάσιστο «κάθισμα-πέταγμα» ήταν αυτό… ένα κοντινό στα χέρια κάτι ρε παιδί μου… θα μπορούσε να μας σώσει από αυτή τη γερασμένη εικόνα. Που στην τελική ο Γιώργος δεν είναι έτσι!