Τον Αντώνη Ρέμο τον γνώρισα πριν λίγο καιρό στο πλαίσιο μιας φιλανθρωπικής πρωτοβουλίας. Βεβαίως όλα αυτά τα χρόνια επικοινωνούμε καθώς οι κοινοί μας φίλοι είναι πολλοί. Υπάρχει εκατέρωθεν εκτίμηση.
Όλον αυτόν τον καιρό ο Αντώνης έχει κλείσει τα μάτια και τα αυτιά του σε όσα λέγονται για εκείνον την Υβόννη την Ζέτα και τον Μιχάλη. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ο χωρισμός με την Ζέτα ήταν επώδυνος. Είναι μεγάλο ζόρι να χωρίζεις ενώ δεν το θέλεις και οι συγκυρίες και οι προτεραιότητες σε σπρώχνουν σε αυτό. Είναι μεγάλο ζόρι να χωρίζεις και να έχεις στην άκρη του μυαλού σου την εικόνα της. Είναι μεγάλο ζόρι να κινείσαι σε έναν χώρο που κινείται κι εκείνη και να πρέπει να υποκριθείς. Είναι μεγάλο ζόρι να αγαπάς παθιασμένα. Είναι μεγάλο ζόρι να πονάς να αντιστέκεσαι να κλαίς να συγχωρείς να καταδικάζεις, να καίγεσαι. Να ζεις. Είναι μεγάλο ζόρι να μετανιώνεις για όσα έζησες, να σκοτώνεις στιγμιαία αυτό που ένιωσες μαζί της και λίγη ώρα μετά να μετανιώνεις που… μετάνιωσες. Είναι μεγάλο ζόρι να πληκτρολογείς το κινητό της και στο τέλος να πατάς το ΝΟ. Να στέλνεις ένα μήνυμα και να μην περιμένεις απάντηση ή μήπως να περιμένεις; Κάπως έτσι περιγράφει το τραγούδι «Κλειστά τα στόματα», την ζωή του Αντώνη. Μια ζωή που ανετράπη πολλές φορές. Μια ζωή γεμάτη. Γεμάτη πάθος, έντονες στιγμές. Γεμάτη πόνο και συναισθηματικά ναυάγια. Μια ζωή όμως γεμάτη. Και αυτό τελικά έχει σημασία. Να ζεις. Άλλωστε στον έρωτα αν δεν καίγεσαι δε ζεις…