Περίεργη που είναι η ζωή … Γεμάτη ανατροπές . Σήμερα η ημέρα ήταν προορισμένη μόνο για χαρά. Τον τελευταίο ένα μήνα προετοιμάζουμε αυτό το blog και όσο πλησίαζαν οι μέρες της πρεμιέρας, η αγωνία γινόταν ενθουσιασμός για το απάτητο και προσμονή για το καινούριο. Όλα αυτά όμως μέχρι το Σάββατο τα ξημερώματα. Ο ξαφνικός θάνατος του πεθερού μου Γιάννη Σοφού έκανε το χρόνο να σταματήσει. Λίγο πριν τελειώσει η σημερινή ημέρα, αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δύο λόγια για εκείνον και να του αφιερώσω αυτό το νέο μου ξεκίνημα.
Αλήθεια πως ξεκινάς ένα γράμμα αποχαιρετισμού; Με λόγια αγάπης που πλημμυρίζουν την ψυχή ή μήπως απαριθμώντας στιγμές που δεν θέλεις να ξεχάσεις; Αν ήσουν εδώ σίγουρα θα με συμβούλευες.
Με τα χρόνια ένα πράγμα έχω καταλάβει . Ο πόνος της απώλειας δε συνηθίζεται . Παραμένει το ίδιο δυνατός και αβάσταχτος κάθε φορά που σου χτυπάει την πόρτα.
Στην αρχή υπάρχει ένα γιατί που σε βασανίζει, ένα γιατί τεράστιο ανακατεμένο με δάκρυα και πόνο.
Μετά έρχονται οι αναμνήσεις που κατακλύζουν το μυαλό . Στιγμές ευτυχίας που θέλεις να αποτυπώσεις με κάθε λεπτομέρεια γιατί αυτές είναι ό,τι θα σου απομείνει . Η στιγμή που σε αγκάλιασε για τελευταία φορά, οι φορές που γελούσε κι εσύ ήσουν εκεί . Στιγμές που θέλεις να κρατήσεις σφιχτά σαν φυλακτό.
Είναι τόσες πολλές αυτές που θα κρατήσω από εσένα …Με χρώματα ανεξίτηλα όπως ήταν το καθετί που άφησες πίσω.
Για σήμερα ήταν προγραμματισμένη η πρεμιέρα του blog . Θυμάμαι τον ενθουσιασμό σου όταν σου πρωτομίλησα για αυτό. Με καμάρωνες σα να ήμουν δικό σου παιδί και αυτό ήταν ό,τι πιο πολύτιμo μπορούσες να μου δώσεις, γιατί το είχα ανάγκη.
Σου άρεσε να κουβεντιάζουμε και να μας λες ισορίες από τα πενήντα χρόνια θητείας σου στα δικαστήρια . Αγάπησες τη δουλειά σου και δόθηκες σε αυτήν με όλη σου την ψυχή. Όταν πριν από μερικά χρόνια σε βράβευσε ο Δικηγορικός Σύλλογος για τη συνολική προσφορά σου, το χάρηκες σαν μικρό παιδί. Ξέρεις όμως κάτι …το άξιζες γιατι είσαι ο πιο ηθικός και δίκαιος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και με αυτές τις αρχές πορεύτηκες και στη δουλειά σου.
Ήσουν πάντα χαμογελαστός , ευγενής και μελιστάλαχτος σε κάθε σου κουβέντα. Ήσουν περήφανος για την οικογένεια σου μα πιο πολύ για τον τόπο σου, την Αρχαία Κόρινθο. Ήσουν ένας άνθρωπος που ήξερε τι θα πει αγάπη για αυτό και την προσέφερες απλόχερα και ανιδιοτελώς σε όποιον βρέθηκε στο διαβα σου .
Σε ευχαριστώ που από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα μου άνοιξες την αγκαλιά σου και μαζί με την κυρία Μαίρη δε με ξεχώρισες ποτέ από τις κόρες σας, τη Νατάσσα και την Αγγελική.
Μου στάθηκες σαν δεύτερος πατέρας και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Εύχομαι από εκεί που είσαι να μας προσέχεις.
Καλό ταξίδι
ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΘΕΡΜΑ ΣΥΛΙΠΗΤΙΡΙΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΣΤΑΝΕΣΕ ΚΙ ΕΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΕΧΑΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΤΣΙ ΕΝΙΩΘΑ.
to kalokairi pou mas perase gnorisa ton spanio auto anthropo stin arxaia korintho ….ta logia tou den 8a ta ksehaso pote …. pragmatika «sofos» ! kalo taxidi stin geitonia tn aggelwn ….
Δεν υπάρχουν λέξεις που μπορούν ν αποτυπώσουν τα συναισθήματά μου αυτή τη στιγμή.. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήμουν καλή στα λόγια.. Η απουσία είναι τόσο έντονη που πονάει Σ ευχαριστώ πολύ αγάπη μου για την κατάθεση ψυχής προς τον λατρευτό μου πατέρα.. το στήριγμά μου.. τη δύναμή μου.. το θάρρος μου..ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΌ ΜΟΥ..Και κάτι για σένα μπαμπά..»Όταν κοιτάς από ψηλά.. μοιάζει η γη με ζωγραφιά..Να δεις τη γη απ΄τη σελήνη.. ένα φεγγάρι είναι κι εκείνη..» Μου λείπεις τρομερά..
ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΘΕΡΟ ΣΟΥ ΓΕΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ EIΛΙΚΡΙΝEIΑ ΜΠΡΑΒΟ
Πολύ συγκινητικό αφιέρωμα!
Η φωτογραφία φανερώνει όντως έναν άνθρωπο δίκαιο, ηθικό και γεμάτο καλωσύνη, έναν άνθρωπο που ο καθένας θα ήθελε να τον έχει πατέρα.
Καλό του ταξείδι!
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ,ΣΕ ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΑΙ ΓΛΥΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ,ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΝΑ ΣΟΦΟ ΛΟΓΟ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΝ.ΑΦΗΣΕ ΟΜΩΣ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΜΙΑ ΠΛΟΥΣΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΣΥΖΥΓΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΜΙΑ ΖΩΗ.ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΓΡΑΨΕΣ ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΑ ΟΣΟ ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.