Το μικρό χωριό Προγκρέσο της Αργεντινής, τον τόπο καταγωγής του αδικοχαμένου ποδοσφαιριστή που σκοτώθηκε όταν συνετρίβη στη Μάγχη το αεροπλάνο που τον μετέφερε, επισκέφθηκε το BBC, το οποίο είχε την ευκαιρία να μιλήσει με την μητέρα του, Μερσέντες και τον 24χρονο αδελφό του, Ντάριο.
«Όταν ήταν 15 ετών, καθόταν στην κουζίνα στο παλιό μας σπίτι και μου έλεγε: «μαμά θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής. Το ήθελε τόσο πολύ και για να ακολουθήσει αυτό το όνειρο, έπρεπε να μετακομίσει στην επαρχία Κόρδοβα», θυμάται η Μερσέντες.
«Ήταν ένα απλό αγόρι, αλλά ήταν τόσο δύσκολο να τον δεις να φεύγει. Ήταν τόσο αποφασισμένος, τόσο πεπεισμένος ότι θα το έκανε, ήταν το όνειρό του και το έκανε, αγάπησε το ποδόσφαιρο».
«Κάθε χρόνο πήγαινα στη Γαλλία τον Οκτώβριο για τα γενέθλιά του και μέναμε μαζί του για ένα μήνα», λέει η Μερσέντες. «Μαμά, σε παρακαλώ να φτιάξεις όλα τα φαγητά που μου αρέσουν», μου έλεγε . «Ήταν ντροπαλός, αλλά πάντα θα σταματούσε, θα άνοιγε το παράθυρο του αυτοκινήτου και θα άρχιζε να υπογράφει αυτόγραφα στους φιλάθλους που τον περίμεναν έξω από το σπίτι. Όλοι αυτοί οι οπαδοί, σήμερα, είναι αυτοί που θέλω να ευχαριστήσω, γιατί μου στέλνουν φωτογραφίες που δεν είχα ξαναδεί».
Ο αδελφός του, Ντάριο λέει: «Δεν είχαμε πολλά από τα πράγματα που άλλα παιδιά θα μπορούσαν να είχαν, αλλά χάρη στη μαμά μου δεν μας έλειψε ποτέ το φαγητό από το τραπέζι μας».
Η Μερσέντες αρχίζει να κλαίει... «Ξέρετε ότι μιλούσαμε δύο, μερικές φορές τρεις φορές την ημέρα, κάθε ημέρα; Αυτός ήταν ο γιος μου, θα μου έλεγε τα πάντα, το φαγητό που είχε φάει, τα πράγματα που είχε κάνει. Την απόδοσή του».
Ο Ντάριο προσθέτει: «Είχαμε μια ομάδα WhatsApp, οι τέσσερις μας: η μαμά, ο Έμι η Ρομίνα και εγώ».
Η ομάδα του Προγκρέσο, Σαν Μαρτίν, παίζει πλέον με την εικόνα του Σάλα στην μαυροκόκκινη φανέλα της, το περιφερειακό πρωτάθλημα μετονομάστηκε σε Liga Emiliano Sala και φυσικά το γήπεδο πήρε το όνομα του Αργεντινού, ενώ η μορφή του βρίσκεται στον κεντρικό εξωτερικό τοίχο.
Για τη Μερσέντες, κάθε φόρος τιμής και κάθε χειρονομία λειτουργεί σαν μια βαλβίδα που απελευθερώνει κάτι από τον πόνο της απώλειας του πρώτου γιου της.
«Ως μητέρα, βλέποντας όλη αυτή την αγάπη, όλα αυτά τα μηνύματα, τόσων ανθρώπων που με αγγίζουν, είναι σα να τον έχω εδώ μαζί μου. Δεν μπορώ να πω ότι βρήκα την γαλήνη, δυστυχώς. Αγωνίζομαι ακόμα. Είμαι σαν πεθαμένη, ενώ ζώ. Τον αγαπούσα πολύ. Θα του το λέω κάθε ημέρα. Από εκείνη την κλήση στις έξι το πρωί... Φαίνεται σαν να ήταν χθες, και είναι ήδη ένας χρόνος. Ο πόνος είναι άθικτος και ποτέ δεν φεύγει», συμπλήρωσε η Μερσέντες.
