Ο Γιαννιώτης και η θάλασσα

Ο Γιαννιώτης και η θάλασσα

«Αχ θάλασσα μου σκοτεινή, θάλασσα αγριεμένη» έχει ερμηνεύσει ο Νίκος Πορτοκάλογλου.  Αυτή η θάλασσα έχει αποδειχθεί πολλές φορές και σκοτεινή και αγριεμένη καθώς έχει στερήσει τη ζωή από πολλούς συνανθρώπους μας.

Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια βρίσκεται ψηλά στην παγκόσμια λίστα των ανθρώπουν που χάνουν τη ζωή τους στη θάλασσα. Ένας άνθρωπος που έχει κολυμπήσει στις θάλασσες όλου του κόσμου, μας δίνει τις συμβουλές του για να αποφύγουμε άσχημα περιστατικά στο νερό. Φυσικά ο καταλληλότερος για να μιλήσει για το συγκεκριμένο θέμα είναι ο Ολυμπιονίκης μας Σπύρος Γιαννιώτης, ο οποίος σχολιάζει τι πρέπει να προσέχουμε σε θάλασσες και πισίνες ενώ μας αναφέρει και ένα δικό του απρόοπτο περιστατικό και πως το αντιμετώπισε.

«Το βασικό είναι πως ζούμε σε μία χώρα που είναι περιτριγυρισμένη από θάλασσα. Στην Ελλάδα 5 μήνες το χρόνο τους περνάμε στη θάλασσα. Είναι τρόπος διασκέδασης, άθλησης και παιχνιδιού. Το παιχνίδι όμως καμιά φορά πρέπει να το προσέχουμε και να μην υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας» σχολιάζει αρχικά ο Κερκυραίος αθλητής.

Οι συμβουλές…

«Κολυμπάμε κάθετα με την ακτογραμμή και ποτέ να μη βγαίνουμε εκτός των ορίων. Κάποιοι λένε “Α, πάμε μέχρι το απέναντι νησάκι”! Ας είναι κοντά, δε πρέπει να το κάνουν. Περνούν σκάφη, αφρίζει η θάλασσα και μπορεί να μη δουν εσένα που κολυμπάς», ανέφερε ο Σπύρος και συνέχισε. «Όταν ακούω μηχανή σκάφους προσέχω να δω πάντα που είναι. Δεν κολυμπάμε όπως είπα, ποτέ εκτός ορίων, πάντα μέχρι εκεί που ορίζει η κάθε παραλία. Πολλές φορές δεν έχει σημαδούρες οπότε κολυμπάμε μέχρι 15-20 χεριές. Επίσης αν νιώθω πως έχω αδιαθεσία δεν κάνω πολλά μέτρα, χρειαζόμαστε πάντα ενυδάτωση. Για να μην έχεις κάποιο απρόοπτο στη θάλασσα δώσε βάση στο πόσο θα φας πριν. Δεν πρέπει ποτέ να κολυμπάμε ενώ έχουμε πάρει κάποιο γεύμα. Οι γονείς ξέρουν τι πρέπει να προσέχουν στα παιδιά τους όπως και στους ίδιους».

Τι να αποφεύγουμε ….

Τα παιδιά ακόμα και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας βρίσκουν ως παιχνίδι τις βουτιές. Ποια είναι η άποψη του Σπύρου; «Τα μακροβούτια και οι προκλήσεις έχουν να κάνουν με την άπνοια, δεν παίζουμε με αυτό. Ένα άλλο βασικό είναι πως δεν πρέπει να πηδάμε από βράχια. Υπάρχουν αρκετά περιστατικά είτε που έχουν τραυματιστεί σοβαρά είτε τους κόστισαν την ίδια τους τη ζωή. Δεν πέφτουμε ποτέ από βράχο καθώς δε μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβει από κάτω. Ένα παιχνίδι που μπορεί να σου φαίνεται απλό, αλλά να αποβεί μοιραίο. Όσο αφορά τις πισίνες οι λεγόμενες «βουτυχτές» είναι επικίνδυνες, κολυμπάμε πάντα… ήρεμα!

Ο δευτερεύων πνιγμός…

Ένα σοβαρό θέμα που πρέπει να γνωρίζουν όλοι και να δίνουν βάση είναι ο δευτερεύων πνιγμός. «Ένα παιδί μπορεί να καταπιεί νερό σε μεγάλη ή μικρή ποσότητα και αυτός να είναι ο δευτερεύων πνιγμός. Δηλαδή αυτοί που έχουν σωθεί από πνιγμό, πρέπει να παρακολουθούνται γιατί η εισπνοή νερού δρα ως ερεθιστικός παράγοντας, προκαλώντας φλεγμονή και διαρροή υγρού στους πνεύμονες. Οι ειδικοί μπορούν να εξηγήσουν καλύτερα αυτόν τον όρο, εγώ απλά θέλω να τονίσω πως χρήζουν παρακολούθησης όσοι έχουν κινδυνεύσει από πνιγμό».

Η άθληση στη θάλασσα και οι… κράμπες

«Ακόμα και όταν θέλεις να αθληθείς πρέπει να είσαι προσεκτικός. Θα πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη βάση στον καιρό, στα ρεύματα. Γενικά όλοι γνωρίζουμε ποια είναι τα safe και πρέπει να τα τηρούμε. Στη θάλασσα πρέπει να περνάς ωραία αλλά οφείλεις και να τη σέβεσαι και όλα θα πάνε καλά. Όσο για τις κράμπες δεν υπάρχει κάποιο μυστικό. Γι’ αυτό κολυμπάμε πάντα στα ρηχά, για να ζητήσουμε βοήθεια. Δε χρειάζεται να καταναλώνουμε ενέργεια ανεξαρτήτου πόσο υγιείς είναι κάποιος. Ο οργανισμός μας μπορεί να μας… εγκαταλείψει μέσα στο νερό και να μην έχουμε την τύχη να μας βοηθήσει κάποιος αν βρισκόμαστε μακριά από την ακτή».

Τέλος ρωτήσαμε τον Σπύρο Γιαννιώτη εάν έχει συμβεί και στον ίδιο κάποιο απρόοπτο περιστατικό και πως το αντιμετώπισε «Είχα έναν αγώνα στην Αργεντινή και για κάποιες μέρες με ταλαιπωρούσε μια ίωση. Είχα χάσει πολλά υγρά και ήμουν αδυνατισμένος. Είχαν μεσολαβήσει 2-3 μέρες πριν τον αγώνα και δεν είχα κανένα σύμπτωμα. Ξεκίνησα λοιπόν την κούρσα και στα μισά της διαδρομής ένιωσα εξάντληση και σταμάτησα για λίγο. Είπα στον εαυτό μου πως προέχει η υγεία και όχι κάποια διάκριση ή μετάλλιο. Δεν πιέστηκα και ολοκλήρωσα με αργό χρόνο. Φοβήθηκα, μπήκε η σύνεση και η λογική στη μέση».