Στη φωτό επάνω είμαι τόπλες – όπως συνήθιζα κάθε καλοκαίρι σαν παιδάκι. Κάθε καλοκαίρι λοιπόν με κούρευαν για πρακτικούς λόγους και είχα βαρεθεί να με ρωτάνε «Είσαι αγοράκι ή κοριτσάκι?’. Οι γονείς μου δε μου φορούσαν σουτιέν και οτιδήποτε παρέπεμπε σε λολίτα ή μεγαλύτερη γυναίκα, δηλαδή σκουλαρικάκια,φρουφρού και αρώματα γιοκ. Στη φωτό επάνω ένα καλοκαίρι από τα πάμπολλα παραμυθένια που περάσαμε στο Στρατόνι Χαλκιδικής είμαι με τη λατρεμένη μου νονά Ελένη Αθανασιάδη και την κόρη της Αλεξάνδρα, που με κρατάει προστατευτικά. Σήμερα στο BημαDonna που κυκλοφορεί με το Βήμα, ο Θανάσης Διαμαντόπουλος έκανε ένα αφιέρωμα στην Ελένη που επικεντρώθηκε φυσικά και στη δολοφονία του άντρα της και επίσης.. λατρεμένου μου νονού Αλέκου Αθανασιάδη – (Μπούκη για όλους εμάς).Διαβάστε ένα απόσπασμα και δείτε τον Μπούκη με τα παιδιά τους , που ήταν ο πιο ωραίος, γλυκός άνθρωπος και για τον οποίο μπαίνουν από το 1988 τα στεφάνια στη λεωφόρο Κηφισσίας στο σημείο που δολοφονήθηκε τέτοια εποχή..
….«Η ημέρα της δολοφονίας του Αθανασιάδη, ή «Μπούκη» όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά στην οικογένεια, έμεινε χαραγμένη στη μνήμη όλων. Ακόμη και εκείνων που βρίσκονταν μα- κριά. Η Χριστίνα Πολίτη, βαφτιστήρα της Αθανασιάδη, θυμάται ότι ήταν στο Λονδίνο όταν έμαθε ότι «Χτύπησαν τον Μπούκη και.. πέθανε» (στα αποσιωπιτικά θυμάμαι το λιγμό του πατέρα μου στο τηλέφωνο). Τη Χριστίνα και την Εμμανουέλα Αθανασιάδη συνόδευσε από την Αμερική ο πολύ στενός φίλος του πατέρα της και γνωστός χρηματιστής Αλέκος Παπαμάρκος. Η κηδεία ήταν πραγματική διαδήλωση. Οπως μου είπε η γυναίκα του, είχαν συγκεντρωθεί 3.000 εργάτες – «κανείς δεν τους είχε ζητήσει να έρθουν» – γεγονός που της μετέφεραν άλλοι, αφού η ίδια βρισκόταν σε κατάσταση σοκ. Είχαν σκοτώσει τον άντρα που γνώρισε σε νεαρή ηλικία, όταν ακόμη λεγόταν Ελένη Παναγιωτοπούλου…»
Περισσότερα στο ΒΗΜΑDONNA σήμερα..