Tι ημέρα και αυτή σήμερα.Δύσκολη για πολύ αγαπημένους ανθρώπους, δύσκολη γενικά. Και δε μιλάω για πολιτικά. Δεν έχω όρεξη να τα αναμασάμε και από εδώ. Ας απολαύσουμε τη φωτογραφία της Δέσποινας Βανδή με τον τοπ σεφ Βασίλη Καλλίδη στο «Ανετον». Η Δέσποινα λέει έφαγε τα πάντα. Και πολύ καλά έκανε. Περνάμε πάρα πολύ δύσκολους καιρούς και ειλικρινά κάθε ημέρα με εκπλήσσει η κακία, η κατινιά, οι δήθεν.. συμπαραστάσεις και το άχτι που ξεβράζει τόσο πηγαίο από ανθρώπους που δεν το περίμενες. Αύριο είναι μία καινούργια ημέρα, όπως έλεγε και η Σκάρλετ Ο Χάρα..Α, και για όσους «αγωνιούν» για την Ιμακο καλύτερα απ΄όλους απαντάει η Νάνσυ Ζαμπέτογλου :

nancy zabetoglou @nzabetoglou

Η ιμακο δεν ειναι ούτε γραφεία ούτε καρέκλες. Η ιμακο ήταν η παρέα μας και η ψυχή που βάζαμε για να βγει το downtown. Και η παρέα ειναι εδώ

Και κλείνω με το κομμάτι που έγραψε η Τζένη Μπαλατσινού και να της θυμίσω το αγαπημένο τραγούδι της Dionne Wawick -θεία της Whitney  που παρέα με το φίλο μου το Μπογδάνο πενθούμε καθημερινά- «Τhat’s what friends are for..» :

Πως η αλήθεια είναι η μεγαλύτερή μου δύναμη.

Μήνες τώρα, παλεύω με τη συνείδησή μου, με τις φήμες αλλά και με την αλήθεια μου.

Για όσα μπορεί να υποθέτει κανείς για τον Πέτρο, εγώ είμαι ο άνθρωπος που τον γνωρίζει καλύτερα. Και γνωρίζει καλύτερα το πάθος, την τρέλα, την τόλμη, τα όνειρά του. Η ευθύνη όμως για το τέλος μιας δημιουργικής μικροκοινωνίας που ο ίδιος δημιούργησε κι έγινε σημείο αναφοράς για πάρα πολλούς είναι ένα βάρος που μας κλονίζει καθημερινά.
Κάτω από τη χαμογελαστή μάσκα κάθε Κυριακής, κρύφτηκαν πολλά και είμαι τυχερή που μπορώ να τα εκφράσω ελεύθερα μέσα από εδώ, σε ένα πιο βαθύ και αυτοαναφορικό post απ’ αυτά που σας έχω συνηθίσει. Το βλέμμα μου μπορεί να ήταν στραμμένο στο cue, η συγκέντρωσή μου στο live, αλλά η καρδιά μου ήταν πάντα στον Πέτρο. Γιατί ήξερα την προσπάθειά του να βγάλει αυτό που τόσο αγάπησε από μια ασφυκτική δίνη. Τώρα έχουμε να υποστούμε τις συνέπειες, έχοντας νιώσει τον πόνο του να πονάει ένα σου παιδί. Και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σώσεις, και ας έχεις δώσει τα πάντα ηθικά, πνευματικά, υλικά, κινητά και ακίνητα.
Κάτι όμως που δεν μπόρεσα να κρύψω ποτέ είναι το πόσο ευγνώμων νιώθω που είμαι με έναν άνθρωπο που ξέρει να παραδέχεται και να δίνει, να πέφτει και να ανεβαίνει πάλι, να ζει τη ζωή από κάθε της όψη, να πολεμάει γιατί δε θεωρεί τίποτα δεδομένο. Πόσο ευγνώμων νιώθω επίσης που οι γονείς μου, μου έμαθαν να δίνω τα πάντα στην οικογένειά μου και να πολεμάω γι’ αυτή με όσα μέσα διαθέτω.  Που πρέπει πάντα να έχω παράδειγμα τον καλό μου εαυτό και να προχωράω. Πόσο ευγνώμων είμαι που έχω τρία καταπληκτικά παιδιά και πόσο ώριμες και δυνατές είναι οι δύο μου κόρες. Δεν τους κρύψαμε ποτέ τίποτα όλο αυτό το διάστημα και ήταν εκεί, οι καλύτεροι μας υποστηρικτές…

Το σίγουρο είναι ότι συνεχίζουμε, με ήσυχη τη συνείδησή μας ότι πολεμήσαμε μέχρι τέλους, όπως μπορούσαμε.
Μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα, μαζί σε όσα είναι να έρθουν.
Σ’ ευχαριστώ.

Αυτά έγραψε η Τζένη σήμερα. Και να μην ξεχνάμε πως δεν υπάρχει μόνο μαύρο ή άσπρο. Υπάρχει και το γκρι. Το «φαίνεσθαι» μας κατέστρεψε. Ας μην τρώμε κουτόχορτο, ας αποφεύγουμε τις εμπάθειες κατευνάζοντας τον ξερόλα από μέσα μας κι ας προσπαθήσουμε με ηρεμία να περάσουμε στο δύσκολο new age που μας περιμένει.

(11 votes, average: 4,00 out of 5)

Loading...