Mιά φορά και έναν όχι και πάαααρα πολύ μακρινό καιρό , η Αθήνα δεν ήταν γεμάτη ομοφιλόδοξα αγόρια με κοιλιακούς και αναβολικά , ούτε μοντέλες αγνώστου προελεύσεως και κατεύθυνσης. Η «καλή» Αθήνα τουλάχιστον που είχε ένα κράμα φλώρων και φλώρων που θελαν να ροκάρουν. Ο Ερρίκος Πετειλόν είχε όσα λεφτά χρειαζόταν από τον πατέρα του που αντιπροσώπευε τα La Prairie, Payot κλπ, να φοιτεί στο Le Rosay στην Ελβετία και να κάνει μία ζωή jet set. Στη φωτογραφία είναι στιλάτος έφηβος σε αθηναικό κάλεσμα. Δεν είχε προλάβει ακόμα να αποδράσει από το Le Rosay, να βάλει τα Cerrutti fitted κοστούμια του για να κατακτήσει τη Στεφανία του Μονακό, δεν είχε αντιμετωπίσει «τη μεγάλη κουτέλα» της Ούρσουλα Αντρες, δεν είχε ολοκληρώσει το τατουάζ του με τον αετό, δεν είχε ξεκινήσει τον εφιάλτη των ναρκωτικών, δεν είχε γνωρίσει το Mickey Rourke στο Μiami , δεν είχε πάει σε κιμπούτς, δεν είχε παντρευτεί διάφορες σούπερ χοτ γυναίκες ανά τον κόσμο, δεν είχε κάνει ακόμα παιδιά, δεν είχε πάθει το ατύχημα που τον άφησε χωρίς όσφρηση, δεν είχε βγει στα κουτσομπολίστικα να σχολιάζει με τη Χριστίνα Λαμπίρη , δεν είχε παίξει σε κλιπ του Σειρινάκη και δεν είχε πάει ακόμα να μείνει μόνιμα Θεσσαλονίκη- όπου ζει τώρα έχοντας μετοχές στο χαμηλών καφέ ονόματι Κάλλας, απολαμβάνοντας την ησυχία του σε μία μονοκατοικία όπου ακούει τα κατσικάκια και έχοντας και κατά νου να μετακομίσει στην Κόστα Ρίκα. Αυτά τα λίγα για μία ζωή σα μυθιστόρημα. Ο Ερρίκος του σικίσιμου τότε δεν θα ξαναυπάρξει ποτέ , όπως και όλο το πακέτο της εποχής, όμως υπάρχουν οι αναμνήσεις.
Ερρίκο ποτέ δεν είναι αργά για να επιστρέψεις στο φυσικό σου χώρο, θυμίσου …Banille και Vanane..