Στο θέμα μας τώρα. Στα τελευταία επεισόδια του Μεγάλου αδερφού» αυτό που παρακολουθώ είναι μια προσπάθεια του αγαπητού Αλέξη να «περάσει» τα δικά του «Θέλω» στη Στέλλα.
Παρακολουθώ σπασμωδικές αντιδράσεις, πολύ επικίνδυνες για την ψυχολογία μιας κοπέλας που μήνες τώρα είναι απομονωμένη από το οικογενειακό της περιβάλλον. Η συνεχής πίεση του «γαμπρού» δημιουργεί ένταση και θυμό στην Στέλλα η οποία προσπαθεί να ξεχωρίσει την λογική με το συναίσθημα. Κάτι βεβαίως που δεν το καταφέρνει. Δεν το παλεύει. Και έτσι τρωτή και ευάλωτη εκτίθεται ανεπανόρθωτα. Και μερικές φορές το καταλαβαίνει. Δε γνωρίζω αν ο Αλέξης πιέζει την Στέλλα, επειδή έχει κάτι άλλο στο μυαλό της ή από υπερπροστατευτικότητα. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι στη ζωή σε παρόμοιες περιπτώσεις πρέπει να δίνεις χρόνο στον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Τα δεδομένα ωστόσο στο big Brother δεν είναι η ζωή μας. Είναι μια μικρογραφία αυτής. Και όταν βλέπεις τον άνθρωπό σου 24 ώρες το 24ωρό…τον πλησιάζεις. Μιλάς…Απαιτείς. Για μένα το λάθος του Αλέξη είναι αυτό. Ότι δεν δίνει τον χρόνο στην Στέλλα να σκεφτεί. Να εκφραστεί. Από την άλλη η ίδια η Στέλλα γνωρίζει καλά ότι ο νεαρός ναυτικός με την πρώτη έξοδό του από το παιχνίδι έχει δει και έχει ακούσει πολλά. Με αποτέλεσμα να φυλάγεται και λίγο. Ναι. Είναι σημαντικό να μην εκτεθεί για οικογενειακούς λόγους το κορίτσι αυτό στην τηλεόραση. Ναι…γνωρίζει και έχει αποφασίσει να δώσει μια ευκαιρία σε αυτό που ζει σήμερα με τον Αλέξη με το τέλος του παιχνιδιού. Αλλά στην τελική έχει και το δικαίωμα και νεύρα να έχει και να μην είναι υποχρεωμένη να εξηγεί τους λόγους. Και αυτό όταν αγαπάς το καταλαβαίνεις. Εκτός αν όλο αυτό είναι μια βιτρίνα που βολεύει…Λέτε;