Ξέρω καλά ότι πολλές φορές μια απώλεια μπορεί να σε φέρει στα όριά σου… να σε κάνει να κλειστείς στον εαυτό σου… να αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου… να επαναπροσδιορίσεις προτεραιότητες και «θέλω». Πρόσφατα ο Χρήστος Ζαμπούνης απασχόλησε την πιάτσα με την απομάκρυνσή του από τον Όμιλο Λυμπέρη. Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά για το βελούδινο αυτό διαζύγιο.
Γεγονός είναι επίσης ότι πολλοί συνάδελφοι έσπευσαν να μάθουν περισσότερα προτείνοντας του χρόνο και χώρο σε τηλεοπτικές εκπομπές αλλά ήταν αδύνατον να τον βρούν. Και αυτό γιατί; Διότι ο Χρήστος έχασε πριν λίγο καιρό την αγαπημένη του μητέρα. Την γυναίκα που είχε μέσα του όλα αυτά τα χρόνια… την δασκάλα του…τ ον μέντορά του… θυμάμαι σαν χθες να μιλάει σε συνεντεύξεις του για τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε στη ζωή του η «στυλάτη» μητέρα του και να περιγράφει την πολύ δυνατή σχέση που είχε μαζί της στο διάβα της ζωή ς του. Τι να πω. Και ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή… και το ρολόι με το που γεννιόμαστε δουλεύει αντίστροφά. Τα θερμά μου συλλυπητήρια.