Τραγούδι. Και αναφέρομαι στην Ελπίδα. Μια γυναίκα που θαύμαζα πάντα για τις οκτάδες …την δύναμη και το εύρος της φωνής της. Μια γυναίκα που ο αείμνηστος Μανώλης Αγγελόπουλος είχε πει <<Η Ελπίδα και η Βιτάλη έχουν μια ορχήστρα στα λαρύγγια τους>>. Και είχε τόσο δίκιο.
Την απόλαυσα χθες καλεσμένη στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη. Με τραγούδια αθάνατα με ταξίδεψε στην προεφηβική μου ηλικία. Τότε που όλα ήταν πιο απλά. Πιο ανθρώπινα. Πιο ανέμελα. Και χάρηκα που έστω για μερικά λεπτά ταξίδεψα σ΄ εκείνη την εποχή. Στο θέμα μας τώρα. Φεύγοντας από το πλατό την σταμάτησα και συνομίλησα μαζί για το just the two of us. Ανάμεσα σε άλλα μου είπε ότι <<Δουλεύω πολύ για τον Θεοχάρη. Αξίζει και το θέλει πολύ. Εγώ τραγούδησα μόνο στην πρώτη εκπομπή. Μετά το άφησα πάνω του. Άλλωστε στην ηλικία που είμαι και στην φάση που είμαι δεν χρειάζεται να κάνω πολλά. Κάνω στην άκρη για τα νέα παιδιά. Και ο μικρός το έχει>>. Έμεινα παγοκολόνα το ομολογώ με την ευαισθησία που μου έβγαλε και την ειλικρίνεια της. Αλλά όπως μου έχουν πει-άνθρωποι που γνωρίζουν μεγάλους σε ηλικία και σε καριέρες καλλιτέχνες- οι παλιοί είναι αλλιώς. Δεν είναι όπως τα νέα φιντανάκια που με δύο κλίκς σε περιοδικά την έχουν δει red-καρπετάδες. Και η Ελπίδα μου το απέδειξε. Κλείνοντας να πω στον Θεοχάρη ότι είναι πολύ τυχερός καθώς από την μια έχει την Ελπίδα για τα μυστικά του επαγγέλματός και από
την άλλη τον πανέξυπνο αλλά τραχύ στην συμπεριφορά του Ηλία Ψινάκη… Ότι καλύτερο για έναν νέο που έχει όνειρα…