Το Νίκο τον γνωρίζω τα τελευταία τρία χρόνια. Είναι αυτό που λέμε <<καλό παιδί>>.
Ένα βαθιά συναισθηματικό παιδί που είναι υποχρεωμένο λόγω της δουλειάς του να κρύβει την πραγματική του εικόνα. Αν με ρωτάτε το θεωρώ πολύ λογικό. Υπάρχουν ωστόσο μερικές στιγμές στη ζωή μας που δε μας επιτρέπουν να κρυβόμαστε πίσω από προσωπίδες. Ειδικά όταν πρόκειται για κρίσιμα ζητήματα υγείας τότε όλοι μας βγάζουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Τι έχει συμβεί; Εδώ και καιρό ο Νίκος έχει κλειστεί μέσα του. Κατεβαίνει συχνά στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Πάτρα και γενικώς δε μιλάει πολύ. Η ιστορία αυτή τραβάει εδώ και δύο μήνες. Η αγαπημένη του γιαγιά αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας με αποτέλεσμα να έχει σκορπίσει θλίψη και στεναχώρια σε όλη την οικογένεια. Πηγές μου από την αχαϊκή πρωτεύουσα μου μετέφεραν πριν μερικές μέρες ότι ο Νικόλας πολλές μέρες οδηγούσε το αυτοκίνητό του μόνος του στους άδειους δρόμους της πόλης και έμοιαζε χαμένος… Θέλω να ευχηθώ γρήγορα περαστικά…