Διάβαζα προχθές τις σκέψεις μιας υπέροχης κυρίας. Μιας φιλολόγου που το όνομά της…μπορεί να μη σας λέει πολλά. Μπορεί και τίποτε απολύτως. Παρ΄όλα αυτά οι σκέψεις είναι αληθινές. Καθαρές…….. Χωρίς περιστροφές. Χωρίς υπαινιγμούς. Αληθινές. Η Μάρθα Τομπουλίδου με εντυπωσίασε διότι με τον γραπτό της λόγο αποτύπωσε όσο κανείς άλλοτε την κατάσταση που επικρατεί σε κλειστά γραφεία. Εκεί που στελέχη της τηλεόρασης νομίζουν πώς ασκούν αξουσία, φουσκώνουν σαν τα παγώνια για να επιβληθούν, μιλούν άσχημα για να ικανοποιήσουν το ανικανοποιητο τροποντινά ΕΓΩ τους. Είναι εκείνοι που συντηρούν κλίκες τσιράκια εν δυνάμει βιζιτο-παρουσιάστριες. Και αυτούς περιγράφει με το κείμενό της…Και είναι τόσο σωστή…Διαβάστε με προσοχή…
Η επίδειξη δύναμης, η αγένεια και η επιβολή εξουσίας είναι πράγματα που σε συνδυασμό μπορούν να με θυμώσουν και να με κάνουν να δω κόκκινο. Δεν θα χτυπήσω κόκκινη κάρτα, αλλά θα γυαλίσει το μάτι μου, θα δω φραουλίτσες κάτι σαν κουλοχέρη στο Atlantic city μπροστά μου, θα σηκωθεί το φρύδι μου και θα γίνω ταύρος εν υαλοπωλείω κι ας είμαι μόνο ένας ζυγός που χαίρεται να βρίσκεται σε βιβλιοπωλείο. Η ευγένεια είναι από τα αγαθά που με ελκύουν, με γοητεύουν, με τσακίζουν. Η ευγένεια είναι για μένα στοιχείο πολιτισμού. Μʼ αρέσει η ευγένεια αυτών που μιλούν στον πληθυντικό στον ταξιτζή, στον πωλητή, στον άγνωστο, η ευγένεια αυτών που μιλούν χαμηλόφωνα στο κινητό τους μέσα στο τρένο, αυτών που θυμούνται να πουν «ευχαριστώ πολύ» όταν τους προσφέρεις θέση στο λεωφορείο, αυτών που λένε «συγγνώμη» όταν σε σπρώχνουνε στο δρόμο. Μʼ αρέσουν οι ευγενικά καλοί τρόποι αυτών που έρχονται με λουλούδια ή τούρτα όταν είναι καλεσμένοι σε τραπέζι, αυτών που θα σερβίρουν και τον διπλανό τους από την κοινή σαλάτα, αυτών που θα δουν το άδειο σου ποτήρι και θα στο γεμίσουν πάλι.
Αντίθετα η αγένεια με εξαγριώνει.
Αυτά τα πρόσωπα που εισβάλλουν στο χώρο σου και δίχως σεβασμό , αγνοώντας την παρουσία σου υψώνουν τη φωνή ασεβώντας στο διάβασμά σου, στη δουλειά σου, στο χώρο σου γιατί έτσι δυναμώνουν την δική τους παρουσία παραβιάζοντας τη δική σου…
Αυτοί οι άνθρωποι που αντιμιλούν, που διακόπτουν, που φωνάζουν, που σου μιλούν στον ενικό χωρίς να σε ξέρουν, αυτοί που μπαίνουν στο χώρο σου και στη ζωή σου και σου τσαμπουκαλεύονται….
Αυτοί οι άνθρωποι με ενοχλούν, και μακάρι ναʼχα την ανωτερότητα να δώσω τόπο στην οργή, μακάρι ναʼδινα αγάπη αντί για οργή, χαμόγελο αντί για ενόχληση, μα δεν τα καταφέρνω, έρχονται πάλι οι φραουλίτσες μπρος στα μάτια μου και χύνεται από τις κόρες μου βραστός ο φραουλοχυμός. Κι όταν αυτή η αγένεια συνδέεται και συνδυάζεται και με την λεγόμενη άσκηση εξουσίας, έ, τότε, το δύο σε ένα κάνει τα νεύρα μου τσατάλια. «Ρε, ξέρεις ποια είμαι εγώ;» που θαʼλεγε κι η Αννούλα η Βίσση. Εγώ είμαι εγώ, βζωνάκι γοργό, θα τους απάνταγα εγώ από την άλλη, αλλά απʼ ότι φαίνεται τα βζωνάκια τα γοργά δεν έχουν και πολλή πέραση την σήμερον ημέρα. Θαʼθελα ναʼξερα τί έχει πέραση την σήμερον ημέρα. Και τελικά αυτό που δίνει ποιότητα στη ζωή μας είναι τό τί έχει πέραση και τί πουλάει, ή μήπως αυτό που μετράει μπορεί να είναι μικρό, ευθύ, καλοσυνάτα διακριτικό και γενναιόδωρα πολιτισμένο;
Δεν θαʼθελα να μπω στις γενικολογίες και στις γενικότητες του τύπου «αχ, εμείς οι Έλληνες είμαστε μπρούτοι και αγενείς» παρόλο που αρκετές φορές ξυπνάει μέσα μου η επιθυμία να το κάνω.
Καταλήξαμε να θεωρούμε αδύναμο και παρεξηγήσιμα λεπτεπίλεπτο τον ευγενή, τον ικανό στη δουλειά του. Λέμε πως μόνο αν φωνάξεις, βρίσεις, τσαλαπατήσεις, παραβιάσεις θα βρεις το δίκιο σου. Μόνο έτσι θα σε υπολογίσουν , θα σε θυμούνται και θα σε σέβονται, και γίναμε σιγά σιγά μια κοινωνία τραμπούκων, μια κοινωνία αυταρχική, παραβατική, μια κοινωνία χωρίς ήθος και δίχως αρχές.