Αισθάνομαι πολύ περίεργα. Και ξέρετε γιατί; Διότι είναι το χειρότερο πράγμα για έναν πατέρα να γράφει για ένα παιδάκι που χάθηκε ξαφνικά. Χάθηκε πάνω στην εφηβεία του. Χάθηκε πρίν προλάβει να ερωτευτεί. Να ζήσει. Να ζοριστεί. Να πονέσει. Να δημιουργήσει.
Με την είδηση του θανάτου του 17χρονου Λάμρου, όλοι λύγισαν. Όλη η κοινωνία στο χωριό Γοργογύρι στα Τρίκαλα γνώριζε πώς απο τα 15 του χρόνια, ο μικρός πάλευε με τον καρκίνο. Όλοι πίστευαν στο θαυμα. Ένα θαύμα που δεν ήρθε ποτέ. Ο πατέρας του, Κώστας Αργυρίου, ο επι σειρά ετών οδηγός του Μητροπολίτη Τρίκκης κ. Αλεξίου, θα συνοδεύσει σήμερα στη μια το μεσημέρι το παιδί του στην τελευταία κατοικία του.
Θα έχει δίπλα του τα δυο ακόμη παιδιά του, το Νίκο και την Βοργινία, τους παππούδες και τις γιαγιάδες του.
Πόσο δύσκολο. Είναι μεγάλος ο πόνος. Κρίμα. Καλό ταξίδι μικρέ. Να χαμογελάς απο ψηλά…