Το φετινό καλοκαίρι με βρίσκει πολύ διαφορετικό. Αλλαγμένο. Έχω αλλάξει…Και συνέβη καθώς μου έχουν συμβεί πολλά… Ήταν μια χρονιά με μεγάλες αφίξεις…αποχωρισμούς…εντάσεις…λάθη…Το κείμενο αυτο…μπαίνει σα σφήνα στη θεματαλογία του blog μου. Για κάποιους μπορεί να είναι ξεκάρφωτο. Για μένα καθόλου…η Blog-όσφαιρά σου δίνει τη δυνατότητα χωρίς λογοκρισία να γράψεις ότι θέλεις με σκοπό να ενημερώσεις το κοινό αλλά και την ίδια στιγμή να μοιραστείς σκέψεις…Φέτος κατάλαβα…ότι μεγάλωσα…Άλλαξα προτεραιότητες…Απομάκρυνα ανθρώπους που με πλήγωσαν και πλήγωσα…Έζησα…κάηκα…μεγάλωσα…
Αισθάνομαι όμορφα όταν παιδιά που διαβάζουν το blog μου…επικοινωνούν μαζί μου με mail. Γράφουν την άποψή τους…συμφωνούν διαφωνούν…προβληματίζονται…χαλαρώνουν…φανατίζονται..μοιράζονται…εμπειρίες…Μια τέτοια εμπειρία που με συγκίνησε πολύ σας μεταφέρω σήμερα…Χριστίνα στο είπα ότι θα το κάνω…Για το αδερφάκι σου…Τον ΑΓΓΕΛΟ σου…
…Στις 13-8-1995 η μανούλα μας έφερε στον κόσμο έναν άγγελο,εσένα.
Ήμασταν 3 αδερφές και ήρθες εσύ να συμπληρώσεις την οικογένειά μας…και το έκανες και με το παραπάνω από πολύ μικρός.
Όλα πήγαιναν καλά ώσπου κάπου στα 3 σου χρόνια οι γιατροί μας ανακοίνωσαν πως πάσχεις απο κολίτιδα. Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτογράψω για την ζωή που ακολούθησε από εκεί και πέρα για σένα. Νοσοκομεία σε Ελλάδα και εξωτερικό, λάθος διαγνώσεις, λάθος προβλέψεις, αμέτρητα χειρουργεία, αμέτρητες αναγκαίες και μην αναγκαίες εξετάσεις. ΦΑΡΜΑΚΑ!!!!! Αμέτρητα φάρμακα και αρκετά από αυτά λάθος!
Από μικρός ήσουν σε έναν μόνιμο αγώνα και ποτέ δεν λύγισες, ποτέ δεν παραπονέθηκες για τίποτα. Έσφιγγες τα δόντια και συνέχιζες τον αγώνα σου με χαμόγελο, έναν αγώνα που μέχρι να τελειώσει τον αντιμετώπιζες με αξιοπρέπεια, με δύναμη, θάρρος, πάθος για νίκη, πάθος για ΖΩΗ! Δεν σου χαρίστηκε τίποτα! Τα κατάφερες και τα κατέκτησες όλα μόνος σου!
Θυμάμαι τότε που έφυγες πρώτη φορά για νοσηλεία στο εξωτερικό. Γύρισες τόσο αισιόδοξος, τόσο χαρούμενος, τόσο έτοιμος να ζήσεις! Μου έκοψαν την κορτιζόνη Χριστινάκι μου, μου είπες και εγώ χαιρόμουν με την χαρά σου.
Όλη η οικογένεια ήταν δίπλα σου και σε στήριζε, ο καθένας με τον τρόπο του, αλλά με ιδιαίτερη στήριξη από την πριγκίπισσα σου, την μανούλα σου. Αξίζουν και στους δυο σας συγχαρητήρια. Αντιμετωπίσατε κάθε τι καινούριο με αξιοπρέπεια και σθένος σαν να παίζατε επιτραπέζιο με υπομονή και επιμονή για την νίκη!
Φτάσαμε μετά από πολλά χρόνια αγώνων στο 2010, όπου οι γιατροί μας ανακοίνωσαν πως έχει δημιουργηθεί στένωση εντέρου. Αποφασίστηκε χειρουργείο στο νοσοκομείο της Αγγλίας, κάτι που ποτέ δεν έγινε διότι τα έξοδα για όλη την διαδικασία ήταν πολλά και η ασφάλειά μας δεν μας επέτρεψε την νοσηλεία σου στο εξωτερικό.
Είχες πέσει πολύ σωματικά μέχρι να βρούμε γιατρό εδώ στην Ελλάδα να σε χειρουργήσει. Και αυτή την φορά μπήκες στο χειρουργείο με την ελπίδα πως όλα θα τελείωναν σε λίγες ώρες. Ήταν η πρώτη φορά που ήσουν αγχωμένος για το αποτέλεσμα. Τώρα ξέρω γιατί, το ήξερες πως κάτι θα πάει στραβά και είχες δίκιο. Η ζωή άγγελέ μου είχε άλλα σχέδια για σένα…Η μοίρα είχε γράψει από την αρχή το τέλος του παιχνιδιού.
Το χειρουργείο τελείωσε νωρίτερα από όσο υπολόγιζε ο γιατρός, το μυαλό μας όμως δεν πήγε στο κακό, αφού μας διαβεβαίωσαν πως όλα πήγαν καλά.
Λίγες εβδομάδες μετά, άρχισε η μεγαλύτερη και η δυσκολότερη μάχη σου για τη ζωή…Καρκίνος σε έντερο, πνεύμονες, συκώτι και οστά ήταν το πόρισμα των μετέπειτα εξετάσεων. Δεν το έμαθες ποτέ αυτό εσύ. Σε προστατεύαμε από την απογοήτευση και την τυχόν παραίτησή σου. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν μας είπαν αρχές Δεκέμβρη πως δεν θα καταφέρεις να δεις τον καινούριο χρόνο…Δε σε δεχόταν κανένα νοσοκομείο για νοσηλεία ούτε καν για αναλγητικά φάρμακα! Θλίψη, πόνος, αγωνία και απόγνωση ήρθε και τρύπωσε στις καρδιές και στο μυαλό ολόκληρης της οικογένειάς σου. Κλαίγαμε έξω από το σπίτι και μέσα δείχναμε πιο ευτυχισμένοι από ποτέ. Κλαίγαμε τα βράδια και το πρωί γελούσαμε για σένα καρδιά μου. Για να είσαι ευτυχισμένος, ήρεμος και δυνατός. Πονούσες, πονούσες τόσο που δεν μπορούσα να σε βλέπω…
Ένα θαύμα σε κράτησε στην ζωή και ο καινούριος χρόνος μας έφερε το καλύτερο δώρο…Έναν γιατρό που μας έδωσε ελπίδα! Πραγματικά ο άνθρωπος αυτός ήταν για εμάς ένας μικρός θεός και μαζί με την ομάδα του έγιναν οι σωτήρες μας. Σε βοήθησαν τόσο ώστε είχαμε ελπίδες για ζωή…
Προσπάθησες πολύ, το πάλεψες πολύ, πόνεσες και έκλαψες πολύ, έπεσες μα σηκώθηκες ξανά. Παρά τα βάσανά σου ήθελες να τελειώσεις την 1η τάξη του λυκείου μην έχοντας παρακολουθήσει κανένα μάθημα όλη την χρονιά!Ήσουν πανέξυπνος και μέσα σε όλο τον αγώνα σου για να γίνεις καλά, κατάφερες και αρίστευσες στο σχολείο σου με 19,4.
Πέρασαν 6 μήνες όταν ξαφνικά μας είπες πως τα παρατάς, πως κουράστηκες να παλεύεις με αυτό το θεριό!Κουράστηκες ψυχή μου να πονάς και όλη μέρα να παίρνεις φάρμακα και να τρέχεις στα νοσοκομεία. Σε δικαιολογώ παρ’ όλο το πάθος σου για ζωή. Δεν ήταν εύκολο…οι περισσότεροι λυγίζουν μπροστά στον πόνο, μπροστά σε έναν άνισο αγώνα μπροστά στον καρκίνο. Ήρθε η στιγμή που μας είπες μέχρι την τετάρτη με βλέπω να ζω. Πόσο δίκιο είχες άγγελέ μου;
Πέμπτη ξημερώματα γράφτηκε το τέλος για σένα…και είναι τόσο άδικο! Σε βλέπαμε όλοι στην οικογένεια να ξεψυχάς… μετρούσαμε με αγωνία κάθε σου ανάσα…3:20 πήρες την τελευταία σου πνοή.
Γιατί άγγελέ μου; Γιατί μας άφησες; Όλη σου η βασανισμένη ζωή ήταν ένα ατελείωτο γιατί…ένα ατελείωτο γιατί συνεχίζει να είναι και ο θάνατός σου..κοιτάζω το άδειο σου κρεβάτι, το γραφείο σου, τα ρούχα σου που αγοράσαμε μαζί, τα παπουτσάκια σου που ήθελες να τα βάλεις όταν δυναμώσεις και να πάμε βολτα με την Αγγελικούλα, τον Γιαννάκη και την Γεωργία, όπως τους φώναζες.
Μα πόσο άδικη μπορεί να είναι η ζωή; Δεν έζησες ποτέ την ηλικία σου, δε χάρηκες τη ζωή σου όπως θα ήθελες…και όμως δεν παραπονέθηκες ποτέ, δεν κατσούφιασες ποτέ, πορευόσουν με όσα είχες αν και θα ήθελες να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Συνήθως οι αρρώστιες αποτελούν εμπόδιο στις ζωές των ανθρώπων, όμως όχι για ‘σένα…Ζούσες και απολάμβανες την κάθε στιγμή σαν να ήξερες ότι δε θα υπάρξουν πολλές ακόμα…
Πόσα όνειρα κάναμε αδερφούλη μου?? Για εμάς, τα παιδάκια που θα αποκτούσαμε, τα ταξίδια που θα κάναμε…πόσα σχέδια άγγελέ μου? Πήγαν όλα χαμένα. Όλα έμειναν μισά.
Στο μυαλό μου είναι όλα τόσο μπερδεμένα. Τα συναισθήματα μου ανάμεικτα. Δε ξέρω πώς θα είναι η ζωή μου χωρίς εσένα…ήσουν ο λόγος να γυρίζω σπίτι γρήγορα μετά τις δουλειές μου και με όρεξη. ΄Ησουν η πηγή απ’ όπου αντλούσα δύναμη. Ήσουν ο μικρός και ταυτόχρονα ο μεγάλος μου αδερφός. Ήσουν ο κολλητός μου, ακόμη και ο πατέρας μου κάποιες φορές! Ήσουν εγώ!
Πόσο πολύ πονάει η απουσία σου…Όσα δάκρυα και να βγουν από τα μάτια μου πάντα θα έχουν τον ίδιο πόνο, την ίδια απόγνωση…το μόνο που κάπως με παρηγορεί είναι πως ήθελες να φύγεις ψυχούλα μου…κουράστηκες και πάλεψες τόσο που ήθελες πια να ξεκουραστείς…πόσο συνειδητοποιημένος μπορεί να ήσουν; Πόσο ώριμος και πόσο έτοιμος για αυτό που θα ακολουθούσε;
Κουράστηκες άγγελέ μου…τώρα ξεκουράσου και ζήσε όπως θέλεις πια, ελεύθερος, με πάθος και χωρίς στερήσεις. Μου είπες λίγες μέρες πριν φύγεις από την ζωή εγώ θα πεθάνω νίνα μου αλλά θα έρχομαι πάντα να σε βλέπω! Θα στο δείχνω πως είμαι δίπλα σου αλλά δε ξέρω με ποιο τρόπο θα με αφήνει ο Θεούλης…Τώρα ξέρω γιατί σε πήρε δίπλα Του…είχε ανάγκη από αγγέλους άγγελέ μου…
Θα ήταν εγωιστικό να θέλω να βρίσκεσαι στην ζωή μας, έχοντας ο ίδιος αποφασίσει να φύγεις μακρυά από όλους. Προσπαθώ να χαίρομαι για ‘σένα που επιτέλους θα ζήσεις όπως θέλεις εσύ. Μια ζωή χωρίς πόνους, χωρίς νοσοκομεία, αίθουσες χειρουργείων και φάρμακα.
Είχες φίλους πολλούς όλων των ηλικιών, είχες την οικογένειά σου δίπλα σου και ανθρώπους που σε αγάπησαν πολύ. Όλοι αυτοί σε τίμησαν Τασούλη μου! Ήρθαν όλοι να σε αποχαιρετήσουν και να σου πουν το στερνό αντίο. Όσα και να γράψω, όσα και να πω δεν θα έχουν τελειωμό. Θέλω να ξέρεις πως είμαι πολύ περήφανη για ‘σένα άγγελέ μου που ήσουν αδερφός μου και που υπήρξες στην ζωή μου. Είμαι περήφανη για την στάση ζωής που είχες, για το πόσο ηρωικά αντιμετώπισες το θάνατο μέχρι και την αξιοπρέπεια με την οποία τον αποδέχτηκες. Θα σε θυμάμαι πάντα και πάντα θα σε έχω μέσα στην καρδιά μου, σε έναν χώρο πλασμένο μόνο για ηρωικούς αγγέλους. Ήρθες και μας έδωσες μαθήματα ζωής…από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο! Ήσουν μόλις 16 χρόνων και όμως τόσο σοφός…Γυρίζοντας πίσω καταλαβαίνω πως ο Θεός σε έστειλε δίπλα μας για ένα συγκεκριμένο σκοπό και όταν τον έφερες εις πέρας σε πήρε πάλι κοντά Του. Να προσέχεις φύλακα άγγελέ μου…και να έρχεσαι να μας βλέπεις! Θα σε θυμόμαστε πάντα. Ήσουν παράδειγμα για πολλούς ανθρώπους. Κλείνω με την φράση μιας καθηγήτριάς σου που τον τελευταίο καιρό σου ανέβαζε το ηθικό. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΚΥΡΙΕ ΦΡΑΓΚΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΑΣ ΓΝΩΣΕΙΣ!!!!!
Ένας ελάχιστος φόρος τιμής για ένα πραγματικό υπόδειγμα ανθρώπου με δύναμη ψυχής!!!!!
Σ’ ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ,