Θέλω να ευχαριστήσω πολύ για την συνδρομή του τον Κωνσταντίνο Γιαννακό. Ένα παλικάρι 22 ετών με τον οποίο είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση πρίν λίγες μέρες. Μια συζήτηση που με ενέπνευσε, να γράψω και να γράψει…Να μεταφέρει σκέψεις. Σκέψεις ενός παιδιού που δε μασάει και προχωράει…Έτσι πρέπει και οφείλουμε να σκεφτόμαστε…Μαθήματα θετικής σκέψης αλλά και απόλυτης κατανόησης όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας πλάϊ μας αλλά όχι για εμάς…
Τα γεγονότα της εποχής μιλάνε από μόνα τους….. κρίση….. η μάλλον κρισάρα καλύτερα! Κρίση στους θεσμούς, κρίση στις αξίες, κρίση στις ιδέες και στα ιδανικά, κρίση οικονομική κι όλα μαζί αυτά ενορχηστρωμένα, γιατί μία μέρα των ημερών δεν θυμήθηκε η κρίση να ενσκήψει πάνω από τη χώρα αυτή, μας έφτασαν στον εθνικό μαρασμό….. Είμαι νέος, 22 χρονών τώρα αποφοιτώ από το πανεπιστήμιο, σε μία εποχή όπου όλα είναι νεκρά. Παρακολουθώ τα τεκταινόμενα με διάθεση κριτική αλλά κυρίως ειλικρινή, όπως η παρέα μου, οι φίλοι μου, όπως όλοι οι νέοι. Εμείς ,λοιπόν, τα νέα παιδιά που πρέπει τώρα να βγούμε και να παλέψουμε για τις ζωές μας, για τα όνειρα μας, για τα θέλω μας και στην τελική έτσι για το γαμώτο, εμείς αντιμετωπίζουμε το χειρότερο εφιάλτη απ’όλους. Και το όνομα αυτού του εφιάλτη: «διάψευση προσδοκιών και κατάρρευση ονείρων». Η αγανάκτηση και η απογοήτευση είναι δύο πολύ μικρές λέξεις για να χωρέσουν και να μεταδώσουν το συναίσθημα που νιώθουμε εμείς, η νεολαία, το μέλλον της χώρας κατ’άλλους.
Ένα μέλλον θολό, αβέβαιο, ένα μέλλον σε ελεύθερη πτώση πάνω στο οποίο προσπαθείς να δημιουργήσεις κάτι όμορφο και την ίδια στιγμή καταστρέφεται από την κατάσταση που επικρατεί….Μα δεν κατάλαβα, ποιος αποφάσισε πως το μέλλον μας δεν μας ανήκει; Μάλλον η κοινωνία η ίδια που ,σα να πάσχει από αυτοάνοσο νόσημα, στρέφεται κατά του ίδιου της του εαυτού.
Το μέλλον δεν υπήρξε ποτέ για όσους δεν έβαλαν βύσμα, φακελάκι, δεν λάδωσαν, δεν έγλειψαν και δεν πάτησαν επί πτωμάτων. Τρώει τελικά όντως η Ελλάδα τα παιδιά της; Δυστυχώς έτσι φαίνεται, και μάλιστα από αρχαιοτάτων χρόνων: ο Αριστείδης ο Δίκαιος πέθανε το 468 π.Χ από πείνα στην εξορία, ο Μιλτιάδης το 400 π.Χ στη φυλακή, και ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θάνατο το 399 π.Χ…. το θέμα είναι πως αυτοί δικαιώθηκαν μετά θάνατον και έλαβαν τη θέση που τους άξιζε στην ιστορία, εμείς; Εμείς ως
Ευχαριστώ κύριοι, δεν θα πάρω αν είναι έτσι. Παρανομίες, λαμογιές, σκάνδαλα, μίζες, Siemens και ένα σωρό άλλα είναι τα κούφια θεμέλια της χώρας που τρίζουν και πάνω στα οποία όλοι μας και ιδίως εμείς οι νέοι καλούμαστε να χτίσουμε τις ζωές μας. Και όλα αυτά από αυτούς που υποτίθεται πως νομοθετούν κιόλας. Βλέπεις, σιγά σιγά το όνειρο να χάνεται…
Περπατώ στο δρόμο, βλέπω ανθρώπους, εκφράσεις, πρόσωπα, φρύδια ανασηκωμένα, βλέμματα ανθρώπων που ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ,άτομα που αγωνιούν να προλάβουν τις εξελίξεις πριν αυτές προλάβουν αυτούς, ψυχές μαζεμένες-στοιβαγμένες που στροβιλίζονται στον κυκεώνα της καταστροφής, νέοι άνθρωποι, φιλαράκια μου που μοιραζόμασταν τα ίδια σχέδια και όνειρα, θέλαμε να κάνουμε υπερβάσεις, να μας δοθεί η ευκαιρία να πειραματιστούμε, να κάνουμε λάθη έστω! Ούτε λάθη πλέον όμως μας επιτρέπεται να κάνουμε, το πιο απλό κ ανθρώπινο πράγμα, γιατί τα λάθη μπορούν να γίνονται σε κοινωνίες υγιείς, όπου θα διορθωθούν αυτόματα τα λάθη, και όχι σε μία κοινωνία και ένα κράτος που θα σε ωθήσει να κάνεις και περεταίρω λάθη…..
Ξυπνάς το πρωί και λες: «Να ζήσω, να αναπνεύσω, να βγω έξω και να κυνηγήσω το όνειρο, είμαι νέος, γουστάρω και μπορώ! Για το όνειρο ζω!» Και μετά, καθώς σηκώνεσαι και βγαίνεις έξω, βλέπεις τους γονείς, τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τους γείτονες και άλλους, σκυθρωπούς, μπουχτισμένους, σκασμένους αλλά κυρίως με τη φλόγα της δημιουργίας σβησμένη από τα μάτια τους….. «Έτσι θα γίνω?», αναρωτιέσαι, καθώς πας να συναντήσεις τη φοιτητοπαρέα στην καφετέρια…… «Όχι! Διεκδικώ το όνειρο, διεκδικώ τη ζωή όπως ακριβώς μου τη χάρισε η φύση, ελεύθερα, ζωτικά, και όχι τη ζωή με την έννοια της συμβατικής μίζερης ύπαρξης όπως μου την καθόρισε η κοινωνία και οι πολιτικοί αυτού του τόπου… Γιατί αν σκεφτώ με αυτόν τον τρόπο, κάτι θα αλλάξει, είμαστε ωραίοι, νέοι, δημιουργικοί μα πάνω απ΄όλα κομμάτι αυτού του τόπου…. κι ίσως έτσι μία μέρα η πορεία των πραγμάτων αλλάξει…… δεν μπορεί…. Κάπου θα ακουμπήσει το όνειρο……Νάσο σ ευχαριστώ»
Αν και η ηλικιακή μας διαφορά είναι 15 χρόνια…όχι μόνο επικοινώνησα με τον Κωνσταντίνο αλλά έμαθα πολλά απο αυτόν…Σας είπα πρίν μέρες ότι είναι μαγικό να μπορείς να επικοινωνείς με νέα παιδιά. Να δέχεσαι τις απόψεις τους και να τις διαδίδεις. Και κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιώ ότι υπάρχει η μαγιά. Υπάρχουν παιδιά που μπορούν να δημιουργήσουν. Μια χώρα χρεωκοπημένη δεν καταντά έρμαιο κάποιων δανειστών εξαιτίας των χρεών της…αλλά ελέω της έλειψης μυαλών…Και αυτό το πρόβλημα στις παρέες των νέων δεν υπάρχει…