Κι όμως. Ο δημόσιος κίνδυνος έχει και όνομα και επίθετο. Ρία Τσίγκα. Το κορίτσι που δεν καταλαβαίνει από πεσμένες θερμοκρασίες, αποφάσισε ούσα γυναίκα παντός καιρού, κάτι σαν τα Super Puma να βγάλει τα κάλλη της παγανιά. Παρά την παγωνιά. Είναι κάτι αξεπέραστο. Κάτι μεγάλο. Σαν το φαράγγι της Σαμαριάς, του Βίκου. Κάτι που δεν το ξεπερνάς εύκολα. Περνάς από το τραπέζι τα βλέπεις και γυρνάς αυτόματα λέγοντας «Γνωριζόμαστε από κάπου». Και το κακό είναι ότι ακόμη κι όταν απομακρύνεσαι από κοντά τους αυτά φαίνονται. Είναι μπροστά σας συνεχώς. Και σου μένει αυτό το παγωμένο χαμόγελο του μαλάκα. Τι να πεις…Εγώ λέω πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτά που μας τυφλώνουν και δεν μας μπουκώνουν…