Το ρεπορτάζ που φιλοξενώ σήμερα στο blog μου υπογράφει μια φίλη απο τα παλιά η Νάνσια Κωσταρά. Ένα κορίτσι που το γνώρισα πριν απο είκοσι χρόνια και απο τότε θυμάμαι ότι είχε μέσα της τσαγανό. Κι επειδή το τελευταίο διάστημα έχουν βγεί πολλοί και πολλές και με κράζουν γι΄αυτά που γράφω για τη Μύκονο, τη ματαιοδοξία, τα ζευγάρια με τους γιους επιχειρηματιών και τις Βίζιτες απο δίπλα που το παίζουν μοντέλα και παρουσιάστριες και όταν κλείσει η κάνουλα απο τον μπαμπά το εκάστοτε ζευγάρι είναι σε κρίση και στο τέλος χωρίζει…Θέλω να διαβάσετε αυτά που γράφει η συνάδελφος…Έχουν ενδιαφέρον καθώς αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Κάτι για το οποίο είμαστε ταγμένοι και ορκισμένοι να μεταφέρουμε!
«Βρέθηκα στη Μύκονο πριν λίγες μέρες μετά από πολλά πολλά χρόνια που είχα να την επισκεφτώ. Ένα νησί που συνεχίζω να θεωρώ ότι στους στόχους του όποιου Δημιουργού προοριζόταν να είναι ένα από τα ομορφότερα στολίδια του πλανήτη. Ένα νησί που το ήξερα αρκετά καλά και το επέλεγα στο παρελθόν ως αγαπημένο προορισμό.
Η ζημιά όμως στη δεκαετία του ’90 με την έξαρση του life-style σε μια χώρα γεμάτη κόμπλεξ και απωθημένα που αναδεικνύονταν κυρίως μέσα από την εξουσιαστική επιβολή και το γενικότερο …κουμάντο των «κλαδικών» των τότε σύγχρονων και αργότερα …εκσυγχρονιστικών σοσιαλιστικών συστημάτων για μια Ελλάδα της χλιδής, της αμετροέπειας και του απόλυτου δηθενισμού, με έκαναν να φύγω τρέχοντας για να μη ζήσω την κατάντια που τελικά αντίκρισα.
Ανάμεσα στους συνήθεις υπόπτους που παρακαλούν να ξεφορτωθούν τις βίλλες εκατομμυρίων έναντι κάποιων χιλιάδων ευρώ, ύστερα από το κυνηγητό του ΣΔΟΕ και τα ανεξόφλητα δάνεια που αντί να εξυπηρετήσουν την παραγωγικότητα εξυπηρέτησαν μόνο την ματαιοδοξία τους για φιγούρα και εντυπωσιασμό και όλους τους …επώνυμους με ανώνυμο έργο, αισθάνθηκα ότι ήρθα αντιμέτωπη με την απόλυτη παρακμή.
Μια παρακμή με όψη τόσο εξοργιστική αλλά και τόσο ντεκαντάνς που μόνο ως μέσο τιμωρίας μοιάζει για όλη την κοινωνική πρόκληση και ύβρη που προκάλεσαν όλοι αυτοί σε βάρος των νοικοκυραίων που υποφέρουν τώρα από τις επιλογές τους και τα διαβρωτικά μηνύματα που πέρασαν στη νεότερη γενιά.
Είτε από τη θέση εκδοτών είτε από την γενικότερα κοινωνικά προβεβλημένη τους θέση (επιχειρηματίες πρώην δοξασμένοι-νυν πτωχυμένοι, μπατιρόβλαχοι βουλευτές που διψούσαν για «καλή ζωή», υπουργοί εξαρτημένοι από φωτογράφους και στυλίστες της κακιάς ώρας που τους πουλούσαν την ψευδαίσθηση μιας εικόνας μεγαλείου!)
Κάτι τέτοιοι έχτισαν το κενό παρόν. Κάτι τέτοιοι ποδοπάτησαν κάθε αξιακό κώδικα με λαμογιές, ύποπτες συναλλαγές, λαδώματα, καλύψεις και μαύρο χρήμα… Κάτι τέτοιοι συντέλεσαν εξ αιτίας της απληστίας τους στα σημερινά αδιέξοδα και εξήγαγαν με τις ψευτοκοσμικότητές τους την απεχθή εικόνα της χώρας… Αυτοί που με το απωθημένο να γίνουν αριστοκράτες έκλεισαν όλους τους άριστους στα καβούκια τους.
Έγινε λέει το πάρτι του Ρουβά και έπρεπε να πληρώσεις 4.000 ευρώ για μια ξαπλώστρα!!! Και μετά στο τσακίρ κέφι , εκεί που κάποτε πετούσαν χαρτοπετσέτες , τώρα πετούσαν… ΑΣΤΑΚΟΥΣ! Σε τέτοιες εποχές! Ανάμεσά τους ήταν λέει και η κ. Εύα Καϊλή. Στο επόμενο τηλεοπτικό παράθυρο που θα βγει ας φροντίσει να μη θίξει το θέμα των αστέγων που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή… Όσο για το επιχείρημα «δικά τους είναι τα λεφτά και άμα θέλουν τα καίνε» ουδεμία αντίρρηση. Αλλά η χώρα αυτή όταν φώτιζε όλο τον κόσμο, δίδασκε μέσα από τις τραγωδίες της…την ΥΒΡΗ!