Ο Νίκος και ο μπαμπάς του, είναι μια ιστορία φόβου, πάθους και τρελού γέλιου, γιατί ο Νίκος του πήγαινε κόντρα, αλλά με τον αστείο τρόπο, δηλαδή όταν έλεγε ο πατέρας του κάτι…Τον προκαλούσε συνέχεια και τον έβγαζε έξω από τα ρούχα του! Διαβάστε πώς περιγράφουν την σχέση των δύο αντρών αλλά και τις ταρζανιές του μέσα στ΄αστυνομικά τμήματα οι κολλητοί του αείμνηστου νεαρού.
«Εν τω μεταξύ, ο Νίκος ήταν ειδικός στο ν’ ανεβάζει την πίεση του πατέρα του…Ο πατέρας του όταν αρχίσει και τσαντίζεται, ξεκινά και βγάζει υπερήχους, αρχίζει να μιλάει με ψιλή φωνή… έχουμε άπειρες ατάκες με τον μπαμπά του που φώναζε στο Νίκο!!Όταν ‘τα έχωνε’ ο μπαμπάς του, ο Τάκης, στο Νίκο… ήταν μια καθημερινότητα γέλιου για μας…Περιμέναμε να κάνει βλακεία, για να τσαντιστεί ο μπαμπάς του…για το τι θα έλεγε ο μπαμπάς του! Τα αστεία που κάνανε…Γελάγαμε πιο πολύ με τον πατέρα του, παρά με το Νίκο…Γιατί ο μπαμπάς του τα έλεγε, αλλά διακωμωδούσε την επίπληξη… ήταν ένα τρομερό σκηνικό!
Όταν με ρωτούσαν: «Καλά, τι δουλειά έχεις εσύ με το Νίκο» ή «γιατί κάνεις παρέα με το Νίκο», απαντούσα ότι: «Ο Νίκος είχε ανεπτυγμένα τα δύο καλύτερα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου, το θεσμό της οικογένειας και το θεσμό της φιλίας». Ακόμα και με τα ζώα της οικογένειας, ο Νίκος ήταν πάρα πολύ στοργικός και τα αγαπούσε υπέρ του δέοντος. Από τις πιο ωραίες εμπειρίες με το Νίκο, είναι όταν κάποια βράδια, κάποιες καθημερινές, κυρίως μικρότεροι, παίρναμε το αυτοκίνητο και ξεκινούσαμε μια πορεία γέλιου.Ράλι… δεν ήξερες που θα σε βγάλει. Συνήθως στη φυλακή σ’ έβγαζε…
Oι ιστορίες ξεκινάνε Σίφνο, συνεχίζονται Μελιδόνι και καταλήγουν στο Τμήμα… Έχουμε πάρα πολλές ιστορίες γέλιου στα αστυνομικά τμήματα…
-Εγώ θα σου πω ένα πολύ απλό πράγμα. Ήμουν μαζί με το Νίκο κατηγορούμενος, σε μία υπόθεση στην οποία δεν συμμετείχα. Ήμασταν για καφέ και έρχονται δυο αστυνομικοί, μας πλησιάζουν και μας λένε, «για ελάτε λίγο» και έτσι πάμε στο τμήμα. Εντάξει, το Νίκο τον ήξεραν, με το όνομά του το μικρό του και τον συμπαθούσαν κιόλας. Ο Νίκος κατάφερνε ακόμα και το άδικο, με τον τρόπο του, να το βγάζει δίκιο.
– Έχουν φωνάξει το Νίκο στο τμήμα για κάτι και έχει πάει και έχει κλειδωθεί μόνος του μέσα στο κρατητήριο. Το κελί είχε τα κλειδιά πάνω, μπήκε μέσα, δεν τον έβλεπαν, κλείδωσε, πήρε τα κλειδιά στην τσέπη του και προσπαθούσαν οι αστυνομικοί να τον βγάλουνε. Κάποια στιγμή λέει: «Θέλω να πάω λίγο τουαλέτα. Σας παρακαλώ, ανοίξτε μου». «Ρε, που είναι τα κλειδιά, ρε που είναι τα κλειδιά…» κι ο Νίκος, έχοντας κλειδωθεί μέσα από μόνος του, βγάζει το κινητό και παίρνει τηλέφωνο κλειδαρά και λέει: «Ελάτε είμαι στο ΑΤ τάδε, ελάτε να μου ανοίξετε, γιατί μ’ έχουν κλειδώσει μέσα και δεν βρίσκουν τα κλειδιά».
-Μια άλλη φορά τον είχαν πάει αυτόφωρο επειδή δεν κουβαλούσε χαρτιά, για εξακρίβωση. Πάει στο τμήμα, παραγγέλνει σουβλάκια και εμφανίζεται ένας σουβλατζής με τέσσερις σακούλες και λέει ο Νίκος: «Παιδιά, παρήγγειλα για όλους μας» και οι αστυνομικοί δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν