Σε αυτό το τρίτο απόσπασμα τα τρία παιδιά περιγράφουν στοιχεία του χαρακτήρα του «αλήτη της Γλυφάδας». Διαβάστε με προσοχή τις αναφορές τους. Δεν έχω σκοπό να κάνω την αγιογραφία κανενός. Το μόνο που κάνω είναι απλά να μεταφέρω πληροφορίες. Έτσι για να θυμούνται καλά όσοι τον γνώριζαν και να το βουλώσουν αυτοί που ακόμη και μετά τον θάνατό του λένε παπαριές.
Ο Νίκος είχε άστρο!. Σε όλες τις κοπέλες μας έπρεπε να κάνουμε introduction. Δηλαδή: «’Οταν θα γνωρίσεις το Νίκο …». Εν τω μεταξύ, δεν έπρεπε να τον γνωρίσει την πρώτη φορά, αν δεν είχε πρώτα δέσει λίγο η σχέση. Αν το αποκάλυπτες στο Νίκο την πρώτη μέρα, είχες τελειώσει…Εγώ πάντως με τις κοπέλες, τον Νίκο τον είχα πολλές φορές ως ‘backup’, με την έννοια ότι «μπορεί να χώρισα με την κοπέλα μου, όμως εντάξει, έχω το Νίκο». Είναι αυτό που ξέρεις ότι ο φίλος είναι πάντα εκεί για σένα και μπορεί να σε κάνει να γελάσεις, να περάσεις καλά, να ξεχαστείς… Κι αν χώριζες κι αν στεναχωριόσουν, ο Νίκος ήταν εκεί…Ήσουν safe, κατάλαβες; Τώρα τον χάσαμε. Εγώ αυτό που δε θα ξεχάσω πραγματικά από το Νίκο είναι όταν ήμασταν στον Αστέρα της Βουλιαγμένης, στην πισίνα και έπαιζε μ’ ένα παιδί τάβλι και έχανε κάποια λεφτά. Είχε τσαντιστεί πάρα πολύ και έτσι όπως ήταν το τάβλι, το πήρε και το πέταξε στη θάλασσα και έφυγαν τα ζάρια, τα πούλια… Τότε, του λέει το άλλο παιδί; «άμα βρεις τα ζάρια, σου κόβω τα μισά». Και πηδάει μέσα-όπου ήταν 7 μέτρα βάθος- και όντως βρίσκει τα ζάρια. Δηλαδή, η τύχη αυτού του παιδιού ήταν ατελείωτη. Δεν μπορείς να φανταστείς. Ο Νίκος είχε άστρο! Πραγματικά είχε άστρο από πάνω του και το λέω αυτό, γιατί πολύς κόσμος μου έλεγε μετά το συμβάν: «εντάξει μωρέ, δεν το περιμένατε λίγο-πολύ ότι κάποια στιγμή θα συμβεί κάτι σε αυτό το παιδί με τη ζωή που ζούσε, που τα ζούσε όλα στα κόκκινα, που έκανε τα πάντα»; Ήταν των άκρων ο Νίκος. Επειδή ο Νίκος είχε ένα άστρο από πάνω του, θες ο παππούς του, θες η θεά τύχη, δεν ξέρω ποιος ήταν, κάποια υπερδύναμη τον βοηθούσε συνέχεια. Όλοι μπορεί να είμαστε τυχεροί μια φορά στη ζωή μας, ο Νίκος ήταν τυχερός στα πάντα!!! Η τύχη τον ευνοούσε 100%. Όταν ήμουν φαντάρος, πέρασα σχετικά δύσκολο στρατιωτικό. Μια περίοδο, μετά από 20-25 μέρες που ήμουν μέσα στο στρατόπεδο, βγήκα και βρήκα το Νίκο και περάσαμε όλη τη μέρα μαζί, μέχρι το άλλο πρωί που ξαναμπήκα μέσα. Πραγματικά, έζησα τόσα πράγματα, που ήθελα να μπω πάλι πίσω στο στρατόπεδο. Δηλαδή σκέφτομαι, ότι μια νύχτα από τη ζωή του, είναι για κάποιους ολόκληρη η δική τους. Άμα δεν έχεις ζήσει αυτές τις πλάκες και δεν έχεις περάσει χρόνο με το Νίκο, αν κάποια στιγμή διηγηθείς μια ιστορία που έχεις ζήσει μαζί του, στον περισσότερο κόσμο, θα φανεί ως κάτι εντελώς φανταστικό. Εμείς οι φίλοι του προσπαθούμε να θυμόμαστε τις ωραίες στιγμές μαζί του, γιατί το μεγαλύτερό του κομμάτι, ήταν αυτό του γέλιου. Υπήρξαν όμως πολλές φορές που ήταν ευαίσθητος, συγκινημένος και στεναχωρημένος, όπως για παράδειγμα, για τον χαμό του παππού του. Η μεγάλη του αδυναμία; Ο παππούς του ήταν το πιο αγαπημένο του άτομο. Είχε τρελή αδυναμία ο ένας στον άλλον. Και στον παππού του έκανε συνέχεια πλάκες. Ήταν τρομερά δεμένοι αυτοί οι δυο…Εμένα μ’ έπαιρνε στο σπίτι του παππού του και κανά δυο φορές του είχε πει: «Παππού, έλα, ήρθε και ο Τζότζος μαζί» και μου ‘δινε ο παππούς του 5 κατοσταρικάκια κι εμένα, γιατί νόμιζε ότι είμαι ο Τζότζος. Γελάγαμε, γιατί περιμέναμε να πάμε στο σπίτι του παππού του την Πρωτοχρονιά και εκεί που καθόμασταν και παίζαμε χαρτιά με τον παππού του, μας έδινε φακελάκια…Όταν ο παππούς ήξερε ότι θα πάω κι εγώ, πάντα μου ετοίμαζε φάκελο, ανάλογο με τα δύο εγγόνια του. Ήταν και τρομερά φιλόξενη όλη η οικογένεια και λόγω της κρητικής τους καταγωγής. Ήταν από τα Χανιά…Το Μελιδόνι ήταν το χωριό του…