Είναι πολύ πρόσφατη η εμπειρία της γέννησης της κόρης μου. Αυτή η μυρωδιά του μαιευτηρίου 9 μήνες μετά τον ερχομό της Φαίδρας ήταν χθές τόσο ίδια. Πέρασα απο την είσοδο και σα να έβλεπα, να ξαναζούσα όλες εκείνες τις στιγμές. Τις πρωτόγνωρες. Τις μοναδικές. Κατευθύνθηκα στο ασανσέρ. 8ος όροφος. Περπατούσα πολύ άνετα. Λές και μπαινόβγαινα στους χώρους που κάναμε υπερήχους, εξετάσεις, επισκέψεις καθημερινά. Αυτή τη φορά το νέο ήταν πολύ όμορφο. Η Κατερίνα και ο Κρατερός είναι πια γονείς.Γεννήθηκε η κορούλα τους. Ένα πλασματάκι τόσο δά αλλά τόσο όμορφο. Σχηματισμένο με μεγάλα μάτια χειλάρες και μαλλί μοϊκάνα…Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο τη στιγμή που ο Κρατερός έχει αγκαλιά…την κοράκλα του…Δε μπορώ να ξεχωρίσω σε ποιόν απο τους δύο μοιάζει…Είναι όμως τυπάκι…
Η Κατερίνα προσπαθεί να βολευτεί με τα μαξιλάρια. Είναι ταλαιπωρημένη. Κουρασμένη. Αλλά την ίδια στιγμή τόσο ευτυχισμένη. Στον καναπέ ο μπαμπάς και η μαμά της. Γιορτάζουμε τον ερχομό της εγγονής τους με μια ρακί-δύο ήπια- λίγη κρητική γραβιέρα και παξιμάδια. Νίωθω τόσο γεμάτος. Η Κατερίνα γυρνάει κάποια στιγμή πρός το μέρος μου και μου λέει «Καλά ε,,,Όταν την είδα με μοϊκάνα λέω…Ρε σείς αυτό έχει το μαλλί του Γουμενίδη!». Γελάω τόσο δυνατά. Λίγα λεπτά μετά η γυναίκα μου η Κλάρα λέει τα δικά της. Για την γέννα τον τοκετό τις ώρες αναμονής. Καρμικό; Το παιδί της Κατερίνας γεννήθηκε την ίδια μέρα με το δικό μας. 14 του μήνα στις 12:58. Η δικιά μας στις 14 του μήνα Δεκέμβρη στη μία και τέταρτο ντάν.
Κι αν αναρωτιέστε τι άλλο συζητήσαμε κι αν η Κατερίνα θέλησε να μάθει τι συμβαίνει στην πιάτσα…θα σας απογοητεύσω. Το κορίτσι δε νοιάζεται για τίποτε παρα μόνο για το μωρό της. Δίπλα της ο Κρατερός…δεν έχει φύγει ούτε στιγμή απο κοντά της. Πώς να φύγει. Και να θέλει δε μπορεί. Κάτι τον κρατάει. Κάτι τόσο σημαντικό. Ίσως το πιό σημαντικό κατόρθωμα στην ζωή του. Ο πιό σημαντικός ρόλος στη ζωή του. Με το ένα χέρι έχει αγκαλιά το παιδί του και με το άλλο ακουμπάει το χέρι της Κατερίνας. Έχει γίνει κομμάτια. Υποδέχεται τα δώρα, διαβάζει τις κάρτες, αγκαλιάζει την μικρή του κόρη, χαλαρώνει με μασάζ την Κατερίνα και όταν βρίσκει λίγο χρόνο πίνει κανα δυο γουλιές απο τον καφέ του. Δεν επέλεξα τυχαία την επομένη της γέννας να επισκεφτώ τα φιλαράκια μου. Βλέπετε όταν μια γυναίκα γεννάει με καισαρική καλό είναι να μένει μια μέρα μόνη της με το παιδί της σε περιβάλλον ήρεμο. Άλλωστε για να περάσουν οι πόνοι πολλές φορές χρειάζεται να περάσουν και δύο μέρες. Η κοράκλα τους; Ένας άγγελος. Με το που την άφησε ο Κρατερός στο…ταψί-έτσι λέμε εμείς στην οικογένεια το καλάθι του μαιευτηρίου όπου και κοιμούνται τα νεογνά-κοιμήθηκε του καλού καιρού. Λίγη ώρα μετά βρίσκει την ευκαρία και η Κατερίνα να κοιμηθεί. Είναι μια εικόνα που δε θα ξεχάσω ποτέ.
Όμορφες στιγμές μοναδικές. Μακριά απο την χυδαιότητα των ημερών. Μακριά απο όλον αυτόν τον ψευτόκοσμό της προβολής, της βιτρίνας και των ψεύτικων σχέσεων της τηλεόρασης. Στιγμές ανθρώπινες. Γεμάτες συναισθήματα. Χαμόγελα…βλέμματα…ευτυχία. Στιγμές μοναδικές. Όπως εύχομαι να είναι όλη η ζωή τους απο τώρα και στο εξής…Είναι όλοι τους τόσο αξιόλογοι…Να σας ζήσει παιδιά. Να την δείτε με υγεία όπως την έχετε ονειρευτεί…