Όλα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα όταν με τον Άλκη Αϊβάζη και την ομάδα του επισκεφθήκαμε την Μακρόνησο στο πλαίσιο έρευνας για την ύπαρξη ή μή μεταφυσικών φαινομένων. Αποφασίσαμε λοιπόν να μεταβούμε στο νησί με φουσκωτό. Ξεκινήσαμε από το Πόρτο Ράφτη και ο καιρός ήταν πολύ καλός. Φτάσαμε στα νότια του νησιού όπου και δέσαμε το σκάφος.
Λίγα λεπτά μετά στήσαμε τις σκηνές μας και περπατήσαμε μέχρι το θέατρο του δεύτερου Τάγματος όπου και τοποθετήσαμε τις κάμερες και τα μικρόφωνα. Η έρευνα και τ’ αποτελέσματα της θα μεταδοθούν τις επόμενες μέρες από τον Alpha.
Η επόμενη μέρα ωστόσο έμελλέ να χαραχτεί για πάντα στην μνήμη μας. Ο καιρός χάλασε απότομα, ο αέρας λυσσομάναγε και ο διάπλους από την κακιά θάλασσα απαγορευτικός. Κάποια στιγμή το μεσημέρι τα μποφόρ έπεσαν και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. Το ταξίδι μας όμως δεν ήταν το αναμενόμενο. Περίπου μισή ώρα μετά τον απόπλου μας από το νησί η διεύθυνση του ανέμου άλλαξε σε Βόρειο-βορειοδυτικό και τα κύματα έφταναν τα έξι μέτρα. Ο Άλκης προσπάθησε να μας μεταφέρει με ασφάλεια αλλά μάταια. Το σκάφος άντεξε στα χτυπήματα μέχρι τον τελευταίο όρμο πριν την κακία θάλασσα. Διάφορα αντικείμενα έπεσαν στην θάλασσα, νερό έμπαινε συνέχεια στο σκάφος και η ασφάλεια μάς κρεμόταν σε μια λεπτή κλωστή.
Δεν πήγαινε άλλο. Ο φόβος ήταν το μοναδικό συναίσθημα που κυριαρχούσε. Φόβος όχι Πανικός. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο Πανικός σκοτώνει. Με γρήγορες κινήσεις ο Άλκης έκοψε το τιμόνι όλο αριστερά και βρήκαμε καταφύγιο σε έναν όρμο που μας προστάτευε από την μανία της θάλασσας.
Συμβαίνουν και αυτά…και πιστέψτε με…είναι από τις λίγες φορές που δε λέω ότι είμαι τυχερός που το έζησα…Αντίθετα λέω από εκείνη την ημέρα πώς είμαι τυχερός που ζω.