Η Κατερίνα Λέχου σπάνια δίνει συνεντεύξεις. Όπως σημειώνει και η ίδια μιλάει μόνο όταν έχει κάτι καινούριο να πει. Η παράσταση «Χάρτινα Λουλούδια», στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τον Άρη Σερβετάλη στο θέατρο «Ιλίσια» ήταν μια καλή αφορμή. Μιλάει σπάνια και ανοίγεται τόσο όσο μόνο η ίδια θέλει. Στη συζήτηση ωστόσο που ακολούθησε για το roadstory ήταν χειμαρρώδης… Διαβάστε την…
Η δύσκολη περίοδος που περνάμε, τελικά βοηθάει στο να γίνονται καλύτερα πράγματα καλλιτεχνικά;
Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές που οι αξίες, η οικονομία κλπ, περνάνε σε ένα τέλμα, έρχεται η τέχνη για να συγκινήσει και να αφυπνίσει. Και δεν το εννοώ με την έννοια της στρατευμένης τέχνης. Αλλά πραγματικά η Αθήνα είναι τόσο ζωντανή θεατρικά… Και πέρα από τα εμπορικά, τα mainstream. Βέβαια και αυτά δεν τα αποποιούμαι. Κάθε πράγμα έχει το λόγο που υπάρχει αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να μένουμε μόνο εκεί. Φυσικά φταίει το ότι δεν έχουμε θεατρική παιδεία. Ακόμη κι εγώ μέχρι τα 14 μου δεν είχα πάει θέατρο. Βέβαια από ένα σημείο και μετά ακόμη κι αυτό που δεν σου έμαθαν καλείσαι να το ψάξεις μόνος. Τώρα βλέπω τα πράγματα ότι κάπως καλυτερεύουν.
Από τον τρόπο σας, διαπιστώνω ότι δεν είστε αυτό που λέμε «αισιόδοξο άτομο».
Δεν είμαι φύσει αισιόδοξο άτομο. Είναι στο DNA μου. Έχω πάντα μια ελαφρώς βαριά διάθεση στην οποία βέβαια αντιστέκομαι. Έχω την τάση να μεγεθύνω τα πράγματα. Τα βλέπω λίγο πιο δραματικά από ότι είναι. Θέλω παρόλα αυτά να ζήσω τη ζωή που μου δόθηκε. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω.
Όχι προς Θεού, δεν πιστεύω πως είναι λύση αυτή.
Γιατί; Είναι πολύ εύκολο να αυτοκτονήσεις. Γλιτώνεις από τα πάντα. Είναι μια πολύ εύκολη λύση. Επειδή όμως δεν είμαι άνθρωπος της ευκολίας, το αντιμάχομαι αυτό πολύ σθεναρά και με αυτά που διαβάζω και με τον τρόπο που προσπαθώ να κατευθύνω τις σκέψεις μου. Βέβαια πρέπει να σας πω ότι η ζωή σε μια πόλη δεν σε βοηθάει να είσαι καθόλου αισιόδοξος. Βγαίνεις από το σπίτι σου χαμογελαστός και σε μία ώρα συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να είναι μουτρωμένος.
Στη μοίρα πιστεύετε; Σας ρωτάω με αφορμή δηλώσεις σας ότι δε δεν είναι στη μοίρα όλων των ανθρώπων να γίνουν γονείς.
Ναι πιστεύω ότι η βασική γραμμή πάνω στην οποία θα πορευθούμε είναι προδιαγεγραμμένη. Απλώς τις διαδρομές είναι αυτές που κατευθύνουμε. Γι αυτό και δεν πιστεύω ότι τίποτα είναι τυχαίο. Για μένα το τυχαίο είναι ταυτόσημο με το μοιραίο.
Πολλοί άνθρωποι, και δημοσιογράφοι μεταξύ αυτών, μένουν στην επιφάνεια ενός ηθοποιού χωρίς να κατανοούν το βάθος που μπορεί να έχει ως προσωπικότητα. Πως το αντιλαμβάνεστε αυτό;
Οι περισσότεροι από αυτούς, τις περισσότερες φορές δεν έχουν δει κάτι άλλο πέρα από την τηλεόραση. Άρα δεν ξέρουν τη διαδρομή σου. Άρα η γνώμη τους δεν έχει ειδικό βάρος. Γιατί μέσα από τη δουλειά σου και κυρίως μέσα από το θέατρο φαίνεται η εξέλιξή σου. Και τέλος πάντων στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό… Σε βάθος χρόνου όλα κρίνονται. Δεν αισθάνομαι ότι με αδικεί κάτι αλλά δε δίνω και σημασία. Δεν έχει ειδική βαρύτητα για μένα η γνώμη ενός ανθρώπου που δεν με ξέρει παρά μόνο μέσα από το «Είσαι το ταίρι μου». Δεν γνωρίζει άρα γιατί να τον κατηγορήσεις;
Τώρα που τα περιθώρια έχουν στενέψει, πως αντιλαμβάνεστε τις διάφορες έως και «κανιβαλιστικές» τάσεις διαφόρων επαγγελματιών του χώρου;
Δεν μου έχει γίνει αντιληπτό κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον όχι από το στενό μου κύκλο ότι κάποιος προσπαθεί να μου φάει τη δουλειά ή κάτι τέτοιο. Πάντα πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για όλους. Έχει να κάνει με την πίστη μου στο καλό. Πιστεύω ότι το καλό στο τέλος θα θριαμβεύσει έστω και ουτοπικά.
Δεν είναι λίγο οξύμωρο αυτό σε σχέση με την απαισιοδοξία που λέγαμε πριν;
Είναι πολύ αβέβαιο το μέλλον για τα παιδιά που ξεκινούν τώρα. Αν κάποιος αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει, βάλει το κεφάλι του κάτω και δουλέψει πραγματικά, μπορούμε να έχουμε αισιόδοξα μηνύματα. Μακάρι να μη γυρίσουμε στην πρότερη κατάσταση. Εδώ είναι που σας λέω ότι είμαι απαισιόδοξη. Εδώ θα ΄μαστε και θα το δούμε. Η κρίση όπως και να ναι θα παρέλθει. Είναι ένα πολιτικο-οικονομικό παιχνίδι. Μόλις παρέλθει, θα ξαναπεράσουμε μια εποχή του ΄90. Θα βλέπουμε ξανά στο δρόμο Cayenne, ξανά θα είναι σημαντικό να έχεις Prada… Ξανά αυτό θα σε καθορίζει. Και πολύ φοβάμαι ότι πολλοί θα πέσουν και πάλι στην παγίδα αντί να πουν: «Μα αυτό ήταν που μας έφερε σε αδιέξοδο».
Παρατηρώ πως είστε αρκετά ανήσυχο άτομο. Τί είναι αυτό που σας θυμώνει;
Αν είσαι φορτισμένος ψυχολογικά, μπορεί να σε πυροδοτήσει το καθετί στην κοινωνική σου ζωή. Η αγένεια, η αδιαφορία, ο άσχημος τρόπος, η έλλειψη επαγγελματισμού. Το θέμα είναι να το τιθασεύσεις. Κάτι που δυστυχώς δεν γίνεται. «Τώρα καίγεται ο κώλος μας, οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, κι εσύ δεν κάνεις τη δουλειά σου σωστά;» . Δεν το χωράει ο νους μου. Αλλά τι να κάνω.. Κρατιέμαι! Έχετε ακούσει κάτι;; (γέλια)