Λένε οτι οι καλοί φέυγουν νέοι γιατί δεν μπορούν να προσποιούνται σε όλη τους την ζωή οτι είναι καλοί. Ο Νίκος έφυγε και νέος, και καλός και δεν προσποιήθηκε ποτέ τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οτι είχε να πεί το έλεγε πρόσωπο με πρόσωπο, όποιον δεν γούσταρε του το έδειχνε αμέσως, όταν ερωτευόταν το έκανε με πάθος, όταν μισούσε έφτανε στα άκρα. Διαβάζω τους τίτλους στα αφιερώματα για την σύντομη ζωή του και μου φαίνονται όλοι τόσο κλισέ τόσο προβλέψιμοι, » ο Ελληνας Μπέκαμ» » ο εκκεντρικός επιχειρήματιας» και άλλα πολλά.
Ο Νίκος δεν είχε ως πρότυπο τον Μπέκαμ – αν και σε νεαρότερη ηλικία υιοθέτησε κάποια κουρέματα και τον τρόπο ντυσιματος του γνωστού ποδοσφαιριστή – και δεν ήταν εκκεντρικός, τουλάχιστον όχι περισσότερο απο τα συνομίλικα πλουσιόπαιδα που έκανε παρέα. Δεν ήταν ο μοναδικός επιχειρηματίας που έιχε τατουάζ, ούτε ο μόνος που πρόσεχε την εμφάνιση του και ειχε όποια γυναίκα ήθελε. Επίσης δεν ήταν ο μόνος που έκανε χοντρές πλάκες με τους φίλους του, που φορούσε μονιμως ακουστικά στα κλαμπ και καβαλούσε τα πεζοδρόμια με τα θηριώδη τζιπ του για να παρκάρει. Αν όλα αυτά είναι εκκεντρικά τότε οι μισοί επιχειρηματίες είναι εκκεντρικοί. Ο Νίκος ήταν απλά διαφορετικός απο τους υπόλοιπους, ήταν πάνω απο τον μέσο όρο, έκανε θόρυβο ακόμα και όταν δεν μιλούσε, έκλεβε την παράσταση ακόμα και μέσα σε ενα κατάμεστο απο κόσμο νυχτερινό μαγαζί.
Ηταν γεννημένος πρωταγωνιστής, το ήξερε, το επεδίωκε με κάθε τρόπο την κάθε στιγμή. Συμπεριφερόταν σαν αληθινός σταρ γιατί ήταν περισσότερο σταρ απο όλους όσους δήλωναν. Ο Γιγουρτάκης η αλλιώς Γίγου έγινε ένας urban legend για πολύ κόσμο χωρίς να κάνει τίποτα παραπάνω απο το να κυκλοφορεί στα καλύτερα κλαμπ της Αθήνας, να συνοδεύει τις πιο σέξι γυναίκες της πόλης και να διευθύνει τα μαγαζιά του πατέρα του. Είχε ολα τα χαρακτηριστικά που μισούσαν οι άνδρες και ερωτεύονταν σφόδρα όλες οι γυναίκες. Οι ιστορίες και οι φημες που «έτρεχαν» στην πόλη γι αυτόν και την ζωή του, άπειρες βγαλμένες απο αστυνομική ταινία. Κάποιες αληθινές, κάποιες εντελώς φανταστικές και κάποιες άλλες καλά κρυμένες μέχρι και τώρα.Ο «δικός» μας Νίκος ήταν ένα υπεραισθητο παιδί, πιστός και γενναιόδωρος ως φίλος και δεν ξεχνούσε ποτέ…ακόμα και αν πέρναγε πολύς καιρός μέχρι να τον συναντήσεις πάλι. Είχε μια τρομακτική διαίσθηση με τους ανθρώπους και έπεφτε σχεδόν πάντα μέσα. Τοσες πολλές εικόνες απο μια τόσο σύντομη αλλά πολύ γεμάτη ζωή…εικόνες εντελώς διαφορετικές απο αυτές που είχε συνηθίσει να βλέπει ο πολύς κόσμος. Ο Νίκος να λιάζεται μαζί με φίλους σε μια μη οργανωμένη παραλία της Κρητης χωρίς ακουστικά και σαμπάνιες.
Ο Νίκος να κάνει ατελείωτες βόλτες στο Λονδινο κρατώντας σχεδόν αγκαλιά την αγαπημένη του μητέρα, ο Νίκος να βοηθάει έναν ηλικιωμένο να περάσει απέναντι σε κεντρικό δρόμο στο Νεο Ψυχικό. Θυμάμαι ένα περιστατικό όπου ένας κοινός μας φίλος θαύμαζε πολύ εντονα ένα περίεργο παντελόνι που είχε αγοράσει ο Γιγουρτάκης απο το Λονδίνο. Πως αντέδρασε; Αρχισε να ξεκουμπώνε το παντελόνιι με σκοπο να το βγάλει για να το κάνει δώρο στον φίλο του. Με δάκρυα στα ματια απο τα γέλια τον αποτρέψαμε να κάνει κάτι τέτοιο γιατί ήμασταν σε δημόσιο χώρο. Την επόμενη μέρα ο Νίκος φρόντισε να στείλει με κούριερ το παντελόνι στον κοινό μας φίλο. Με αυτούς που πραγματικά ήθελε και αγαπούσε ο Νικόλας ήταν πολύ δοτικός πολύ τζέντλεμαν και τους άνοιγε κάπου καπου την καρδιά του. Η υπερκοινωνικότητα που έβγαζε προς τα έξω ήταν το όπλο για να πολεμήσει την μοναξιά που πολλες φορες ένιωθε μέσα στο κεφάλι του.
Η επιθετικότητα και οι ακραίες καταστασεις που έφτανε ήταν καθαρά για να κρατήσει τις άμυνες του, να θωρακισει την ψυχή του, να «ταίσει» τους δρακους του μυαλού του. » Πως θα αντέξω να δω έναν κούκλο στο φερετρο; Θα βάφτιζε το παιδί μου σε λίγες ημέρες» μου είπε στενός φίλος του την ημέρα που ο Νίκος «έφυγε»…Δεν θελω να γράψω άλλο… ειμαι πολύ θυμωμένη που η τελευταία έξοδος του φίλου μου ήταν τόσο άδικη, τόσο νωρίς. Ο «δικός» μας Νίκος ήταν ένα απο τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει και είμαι πραγματικά περήφανη που ήταν φίλος μου. Και επειδή δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί και τα δακρυσμένα αντίο το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι οτι με τον θάνατο τελειώνει μια ζωή, όχι μια σχέση…