Ώρα 1:40… ο Αντώνης εμφανίζεται στη πίστα χωρίς πολλά πολλά… Απλά και…«περπατητά» που λέμε! Χωρίς καπνούς, χωρίς μπαλέτα, χωρίς αεροπλάνα και βαπόρια…Απλά βγαίνει και τραγουδάει! Ο κόσμος λίγο μουδιασμένος. Πρώτη φορά. Αν δεν ξέρεις, νομίζεις πως δεν τον πολυγουστάρει. Δεν είναι έτσι, όμως. Τον κοιτά με αμηχανία…Σκέφτεται να τραγουδήσει μαζί του χαρούμενος ή να συνεχίσει να τον κοιτά στα μάτια δείχνοντας του πως τον συμπονάει για τον χαμό του πατέρα του; Ο Αντώνης ολοκληρώνει το πρώτο τραγουδάει, και καλωσορίζει το κόσμο! Καταλαβαίνει όμως το « μούδιασμα» του! Και για μια ακόμη φορά, ακόμα και τώρα, στα δύσκολα, που χρειάζεται εκείνος στήριξη, σέβεται εκείνους που τον επέλεξαν για τη διασκέδαση τους και κάνει αυτός αγώνα για να τους στηρίξει! Παραμερίζοντας κάθε δική του δυσκολία «Εδώ ήρθατε για να περάσετε καλά. Άσχετα με το τι έχει συμβεί…Εδώ θα κάνουμε ψυχοθεραπεία! Μαζί! Θα κάνω ψυχοθεραπεία μαζί σας! Θα με βοηθήσετε και θα σας βοηθήσω να ξεπεράσουμε κάθε πρόβλημα! Ήρθατε για ένα και μόνο λόγο εδώ. Για να διασκεδάσετε. Και εγώ γι αυτό βρίσκομαι εδώ, για να σας προσφέρω διασκέδαση. Αυτός είναι ο ρόλος μου και αυτό θα κάνω! Πάμε λοιπόν και καλά να περάσουμε!» είπε ο Αντώνης και συνέχισε να τραγουδά με πάθος, όσο μπορούσε, γιατί όσοι τον γνωρίζουν καλά, οι πολύ δικοί του άνθρωποι, αυτοί που έχουν κάνει παρέα μαζί του, κατάλαβαν εκείνο το βράδυ Σαββάτου, πως ο Αντώνης μέσα του πονούσε! Πολύ βαθιά όμως! Μόνος του. Γιατί πάνω στη πίστα ήταν ένα με τον κόσμο που τον αποθέωσε για μια ακόμη φορά! Άξιος!