Διακοπές 2012. Κάθε χρόνο όταν πλησιάζει ο καιρός να χαλαρώσω γράφω σε όλα τα φιλαράκια που με παρακολουθούν μέσα απο εδώ. Μέσα απο το blog μου. Γράφω ακόμη και για εκείνους-που δεν είναι λίγοι-οι οποίοι με διαβάζουν με αντιγράφουν με κράζουν με θεωρούν αμετροεπή και επικίνδυνο επειδή δε μοιάζω με όλες εκείνες τις λούγκρες του επαγγέλματος που γλύφουν. Και τι κάνω; Κάνω όπως νομίζω καλύτερα επί 20 συναπτά χρόνια την δουλειά μου. Ρεπορτάζ. Φέτος η χρονιά ήταν πολύ δύσκολη και περίμενα πώς και πώς να σχεδιάσουμε οικογενειακώς το ταξίδι. Μπορεί να μην ανήκω στο 69% των Ελλήνων που δε θα απολαύσουν φέτος τις διακοπές τους, ανήκω ωστόσο στο 25 απο το 31% εκείνων που ναι μεν θα την κοπανήσουν αλλά επιλέγουν τον τόπο τους, την ιδιαίτερη πατρίδα τους ελέω ανάγκης. Εν ολίγης μετά απο πολλά πολλά χρόνια επιστρέφω στον πατέρα μου και στη μάνα μου καλοκαίρι. Η αιτία; Πρακτικά και μόνο; Το οικονομικό.
Η επιλογή βεβαίως είχε και συναισθηματική βαρύτητα καθώς η ανάγκη που έχουν οι δικοί μου να χαρούν την κόρη μου και η επιθυμία μου να τους ικανοποιήσω επικράτησε. Σε λίγες μέρες φεύγουμε απο την Αθήνα και η χαρά μου είναι μεγάλη. Όπως και της Φαίδρας. Είναι πλέον 19 μηνών και αντιλαμβάνεται τα πάντα. Νιώθω τυχερός και ευλογημένος που το παιδί μου θα γίνει δέκτης χιλιάδων πληροφοριών απο τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο μπαμπάς της…Θα παίξει…θα χαρεί την θάλασσα, τις αυλές των σπιτιών, τα παιχνίδια στις πλατείες θα τρέξει, θα νιώσει ελεύθερο και θα φάει γιαούρτι. Πολύ γιαούρτι. Καθώς η οικογένειά μας δημιούργησε ένα στέκι με Frozen Yogurt και όπως είναι φυσικό οι πρώτοι που θα δοκιμάσουν όλες τις γεύσεις θα είναι τα σόγια. Το κυριότερο όλων; Θα πάρει αγάπη. Πολύ αγάπη. Ακόμη και απο εκείνους που δεν την γνωρίζουν. Η Αλεξανδρούπολη είναι μια ιδιαίτερη πόλη. Αγαπησιάρικη. Και όλα αυτά τα χρόνια συνιστά το καταφύγιο μου. Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Είναι φιλόξενοι. Άνετοι. Ακόμη κι αν δεν έχουν ένα ευρώ στην τσέπη τους δεν χάνουν ποτέ την αισιοδοξία τους…Ξυπνούν το πρωί, λένε καλημέρα και πορεύονται στη ζωή τους με αξιοπρέπεια και ντομπροσύνη. Βεβαίως υπάρχουν και οι κομπλεξικοί, όπως άλλωστε παντού, όμως είναι ελάχιστοι.
Είναι άνθρωποι απλοί, με πρόγραμμα. Δε μοιάζουν τους χαμουτζήδες που τους ενδιαφέρει μόνο η βιτρίνα.Και το γράφω έτσι απλά διότι μαθαίνω ότι πτωχευμένοι και καλά επιχειρηματίες είναι μόνιμα στη Μύκονο και έχουν το θράσος να αράζουν στο «Άρωμα» ή στο Rock και να έχουν και ύφος. Πραγματικά ο πρώτος που θα τους πετάξει παγωμένο γιαούρτι με γεύση τσιχλόφουσκας-γιατί και γλίτσες είναι και τσίχλες-θα γίνει πρώτο θέμα απο μένα. Οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν αφήσει ολόκληρες οικογένειες στην ανεργία για να φτιάχνουν σπιτάκια στα Δωδεκάνησα, κυκλοφορούν με μαύρες τζιπάρες στο νησί του Αιόλου και βγάζουν φράγκα σε εταιρείες αέρα στο εξωτερικό με την συνδρομή φίλων τους τραπεζιτών βιζιτοπελατών…Αυτή την Ελλάδα κύριε Σαμαρά να την κονιορτοποιήσετε και αφήστε τα μεγάλα λόγια…αλλά περισσότερα όταν επιστρέψω.
Τώρα το μόνο που με νοιάζει είναι να βλέπω την κόρη μου να χαμογελάει. Να ζήσει και φέτος το καλοκαίρι έντονα. Να αποθηκεύσει στιγμές, εικόνες τρυφερές συμπεριφορές. Κι εγώ στον ελεύθερο χρόνο-που ελπίζω ότι θα έχω στις διακοπές-να κάνω τις βουτιές μου όπως κάθε χρόνο. Αυτή τη φορά λέω να πέσω Βόρειο ανατολικά της Σαμοθράκης μαζί με τον εκπαιδευτή καταδύσεων και συμμαθητή μου στο 2ο Δημοτικό Αλεξανδρούπολης Πέτρο Πανταζίδη. Γιατί αυτό έχει η πόλη μου…Όταν έχεις την ανάγκη να βρεις φίλους απο τα παλιά τους βρίσκεις χωρίς μεγάλη προσπάθεια. Και νιώθεις «σα να μη πέρασε μια μέρα». Αυτή για κάποιους είναι η πεμπτουσία των διακοπών. Για μένα απλά είναι ο τόπος μου. Η Αλεξανδρούπολη!
