Ένα τραγούδι κάποτε έλεγε «Αυτά τα χέρια..είναι μαχαίρια»! Στην εποχή της τηλεοπτικής αρένας, όπου ο πάγος δεν έχει γίνει -παρά την προσπάθεια- μέρος της ζωής, ακόμη και οι διαχρονικοί στίχοι μπορεί ν’ αλλάξουν. Οκ. Το παραδέχομαι. Εγώ τους άλλαξα για την Τζένη. Την Τζενούλα, το Τζενιό. «Αυτές οι γόβες είναι μαχαίρια» και δεν το γράφω τυχαία…
Χθες το βράδυ η Τζένη Μπαλατσινού μπορεί να ήθελε να δείχνει άνετη και εξοικειωμένη με το φακό και με το πλατό, όμως σε κάθε διάλειμμα του σόου έκανε παράπονα για τις γόβες της. Τη στένευαν. Φρίκη. Πόνος. Πώς περιμένατε μετά ν’ ανταποκριθεί στο Autoque; Ε; Άσχετοι, κακοί άνθρωποι. Ξέρετε πόσο πονάει όταν σε έχει χτυπήσει η γόβα σε ένα συγκεκριμένο σημείο; Ε; Βρωμιάρηδες που το κρίνετε το κορίτσι. Εγώ βεβαίως δεν μπορώ να καταλάβω τον πόνο. Ωστόσο ρωτώντας τη φίλη μου Μαρία, έμαθα ότι είναι μεγάλο ζόρι. Δεν μπορείς να σταθείς πολλή ώρα πάνω στο 15ποντο… Δεν γίνεται. Ο πόνος ξεπερνάει τη βαρύτητα…
Η Τζένη όταν ερχόταν η ώρα να περπατήσει… μουρμούριζε ηχηρά…πως τη στενεύουν και πως υποφέρει. Κάποια στιγμή μάλιστα ρώτησε με τέτοια ένταση αν θα καθυστερήσει το πρόγραμμα, σα να ήθελε να τις πετάξει και να μην τις δει ξανά μπροστά της… Να της κόψετε Βαρέα και ανθυγιεινά εσείς εκεί στο ΚΑΠΠΑ… Άιντε!