Με συγκίνησε το παλιόπαιδο. Σαν να ξαναπήραμε το EURO με… μαύρο Χαριστέα. Ειδικά σε εκείνο το φευγαλέο στιγμιότυπο με τον Ντρογμπά σε έκσταση μετά την ισοφάριση και την ελληνική σημαία στο φόντο, νόμιζα ότι θα ακούσω τον Βερνίκο να ουρλιάζει «Γκολ! Γκολ! Γκολ! Το κάρφωσε ο… Ντρογμπά, γκολ ο Ντρογμπά, τρελαίνει την Αλιάνζ Αρίνα, τρελαίνει την Ελλάδα, τρελαίνει κι εμάς…», όπως τότε. Ομολογώ πως δεν ήξερα ότι ο Σ.ΕΛ.Ε.Ο.ΤΣΕ.* και ο ΦΙ.ΜΑ.ΒΙ.ΜΠ.** είχαν τόσο κόσμο στα μέρη μας (* Σύλλογος Ελλήνων Ευκαιριακών Οπαδών Τσέλσι – ** Φίλοι Μαύρων Βιαστών Μπάγερν) ώσπου άνοιξα το Facebook μετά τη στέψη και κατάλαβα ότι ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΛΕ! (εκτός από την Αττική και τους γύρω νομούς, που τελευταία, για κάποιον λόγο εμφανίζονται στον χάρτη ροζ…). Τέλος πάντων, ο χθεσινός τελικός άνοιξε ορισμένα ζητηματάκια. 1ον Οι Γερμανοί δεν μπορούν να μας κάνουν υποδείξεις για το μεταναστευτικό. Στο Μόναχο, ένας Αφρικανός-κατράμι μπούκαρε στο σπίτι τους, ασέλγησε πάνω στην «κυρία» τους και αυτοί αντί να τον απελάσουν του έδωσαν και κύπελλο! 2ον Η Μέρκελ πρέπει να κατάλαβε ότι απέναντι στο Σύμφωνο Σταθερότητας υπάρχει πλέον το… Φωνήεν Αστάθειας: εννοώ τη μακρόσυρτη κραυγή πανηγυρισμού στο τελευταίο πέναλτι όσων έφτασαν να μισούν εξαιτίας της κάθε τι γερμανικό (εκτός από τις Porsche, τα λουκάνικα Φρανκφούρτης και τις… τσόντες). 3ον και σοβαρόν: Το έκανε ο Ολυμπιακός σε Ρώσους, το επανέλαβε η Τσέλσι σε Γερμανούς για να το εμπεδώσουμε: Ζούμε στην εποχή των αουτσάιντερ. Και η Ελλάδα, όποτε κι αν μεγαλούργησε, δεν ήταν ποτέ το φαβορί…