«Αυτά παθαίνει μάτια μου…όποιος πολυμιλάει..πετάει μέσα στα σύννεφα…κι εκεί παραπατάει». Εντάξει παραποίησα λίγο το τραγούδι αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για το αγόρι αυτό-σχήμα λόγου-που προχθές το βράδυ βρέθηκε στο σπίτι wannabe μετόχου της εταιρείας του και τον παρακαλούσε να του δώσει φράγκα για να ξεφύγει απο τις δαγκάνες των αρχών. Και είναι καλός. Πολύ καλός στο παραμύθι και στην κλάψα. Τόσο καλός που του το αναγνωρίζουν ακόμη και οι ισχυροί ανταγωνιστές του. Έλα όμως που το αγόρι το άλλο, ο wannabe μέτοχος που παλιότερα ενδιαφέρθηκε να μπεί στην εταιρεία του κι όταν κατάλαβε ότι μέλλον δεν υπάρχει την «έκανε» με ελαφρά…δεν ψάρωσε; Αποτέλεσμα;
Να πέσει σκοτεινιά και ομίχλη στην ψυχή του αγοριού. Του αγοριού που θέλει πολύ να ήταν για πάντα 40άρης και βλέπει το αδιέξοδο να φτάνει. Όπως και το παραμύθι με την εικόνα του και την βιτρίνα του. Περιμένει να του κοινοποιηθεί το ένταλμα και τρέμει στην ιδέα και μόνο να διαρρεύσουν πληροφορίες. Και έχει κάθε λόγο να τρέμει καθώς μια τέτοια προοπτική θα τον θάψει απο παντού. Κι αυτό θα ανοίξει την πύλη της κόλασης. Την ίδια ώρα όλες οι ομάδων επιρροών που κάποτε τον στήριζαν τώρα πια δεν υπάρχουν. Δεν μπορεί να αποφύγει την σύλληψη καθώς ο νόμος για όσους δεν πληρώνουν τις οφειλές τους στα ταμεία και στην Εφορία είναι αμείλικτος και σκληρός για όλους…Τι θα κάνει; Ότι μπορεί. Εύχομαι να βρεί λύση, όχι τόσο για τον ίδιο αλλά για την οικογένειά του που δε φταίει σε τίποτε να τραβήξει ζόρι…Κάτι μου λέει όμως ότι θα βρει χρήματα την τελευταία στιγμή. Και θα το κάνει διότι μπροστά στην εικόνα του μπορεί μετά απο χρόνια να ρευστοποιήσει μέρος της ακίνητης περιουσίας του…Ότι έχει απομείνει δηλαδή…για να λέμε και την αλήθεια…