Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι…βλέποντας την Φαίδρα να κοιμάται…Σε τι κόσμο έφερα το παιδί μου. Άγχος, προβλήματα, κόντρες, αγνωμοσύνη, μετριότητα, αχαριστία, μιζέρια, κατάντια. Πιστέψτε με δε μασάω. Δεν είμαι βολεμένος και η ζωή μου απο την ημέρα που έφυγα απο το σπίτι μου σε ηλικία 18 ετών μέχρι σήμερα ήταν κάτω απο πίεση. Δε μου χαρίστηκε τίποτε. Αλλά γουστάρω πολύ. Τι είναι τελικά ζωή. Να τρώς να πίνεις να κοιμάσαι και απλά να αναπνέεις; Όχι. Ζωή είναι οι στιγμές που η ανάσα κόβεται. Οι σκιές στον τοίχο μιλούν, οι ανάσες βαραίνουν και οι σκέψεις σε ταξιδεύουν.
Κάπως έτσι σκέφτομαι να μεγαλώσω το κορίτσι μου. Να είναι δυναμική αλλά όχι κωλόπαιδο…να είναι γυναίκα και ποτέ θύμα, να ασχολείται με το «μας» και όχι με την πάρτι της, να σκέφτεται πρίν μιλήσει και ν΄ακούει πάντα αυτά που η ίδια λέει. Ωστόσο κάθε μέρα ειδικά τους τελευταίους μήνες δίνουμε μια μάχη. Όχι μόνο επιβίωσης αλλά και ισορροπίας. Προσπαθείς σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται επειδή επι πολλά χρόνια ένα μεγάλο μέρος της είχε βολευτεί, να ελιχθείς, να κινηθείς…να ζήσεις.
Και πολλές φορές σκέφτεσαι να φύγεις. Να την «κάνεις» Ναι, θα έφευγα…λέω και σκέφτομαι την Μάρω Κουρή. Θα έφευγα…Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο.Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει.
Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα – ούτε κάν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς – και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο – συνήθως αυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας – να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ