Μαρινέλλα. Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω αυτά που έζησα χθες. Αν και η γλώσσα μας είναι πλούσια…εντούτοις ωχριώ. Θεωρώ ότι κάθε λέξη κάθε χαρακτηρισμός για το Φαινόμενο Μαρινέλλα μοιάζει τόσο φτωχό. Αν δεν το ζήσεις…δεν μπορείς να το καταλάβεις. Και δίπλα της; Η φωνή που για μένα συνιστά-συγκροτεί- συνθέτει την απόλυτη σύγχρονη λαϊκή τραγουδίστρια. Την τελευταία των τεράστιων λαϊκών γυναικείων φωνών. Αυτή της Νατάσας Θεοδωρίδου. Πέρασα τέσσερις ώρες στο νυχτερινό κέντρο όπου και εμφανίζονται και ίσως ήταν η πρώτη φορά που ήμουν ο ξενέρωτος της παρέας. Τουλάχιστον αυτό θα έλεγε κανείς αν με παρατηρούσε. Και ξέρετε γιατί; Διότι σκάλωσα. Παρασύρθηκα. Ταξίδεψα, Έζησα. Ήταν οι πιό νοσταλγικές και συνάμα μελωδικές ώρες του νέου χρόνου. Ήταν για μένα βάλσαμο. Τις είχα ανάγκη. Ήθελα να ξεχάσω. Να σβήσω τον χρόνο που πέρασε. Και στάθηκα τυχερός καθώς παρακολουθώντας την Μαρινέλλα κατάλαβα πολλά. Και το κυριότερο. Κατάλαβα την σημασία που έχει η καύλα, η τρέλα σε ότι κάνεις. Αυτή σε κρατάει ζωντανό. Αυτή σε συντηρεί. Αυτή συνιστά το στοιχείο της διάρκειας σε μια καριέρα.Είδα μια γυναίκα που έχει ξεπεράσει τα 70 της χρόνια να χορεύει να παίζει με το κοινό να αυτοσαρκάζεται να συμμετέχει να περνάει σε νέες και νέους, που όταν γεννήθηκαν αυτοί…εκείνη είχε ήδη τον 25 χρυσό δίσκο στο ράφι της. Είδα μια γυναίκα ΤΕΡΑΣΤΙΑ, μια γυναίκα με υπεραξία. Μια γυναίκα με ζωντάνια μπρίο σκέρτσο. Ένα θηλυκό από τα λίγα. Και μια φωνή… ασάλευτη με τα χρόνια. Βελούδινη. Ξεχωριστή. Δε θα μείνω στις ικανότητες της. Είμαι τόσο μικρός, ισχνός για να την κρίνω. Θα μείνω στην χειρονομία που έκανε βλέποντας τον ουρανό, όταν τραγουδούσε ένα απο τα τραγούδια του Καζαντζίδη, σα να του έλεγε «το ξέρω ότι με βλέπεις», το ακομπλεξάριστο και ανεπιτήδευτο «πουσάρισμα» της Νατάσας, τον ιδρώτα που έχυνε στην πίστα προσπαθώντας 2000 νοματαίους που την τίμησαν να τους κάνει να χαμογελάσουν και να διασκεδάσουν και την διακριτικότητα με την οποία σκουπιζόταν με ένα κομμάτι χαρτί όταν έπεφταν τα φώτα, τιμώντας με τον τρόπο αυτό τον κόσμο της.
Από την άλλη είδα μια Νατάσσα να της ψελλίζει μακριά απο τα μικρόφωνα στα ντουέτα τους, «Σ’ αγαπώ» και να το εννοεί, είδα μια Νατάσσα, πιό εκφραστική, πιό γεμάτη, πιό ουσιαστική απο ποτέ, μια Νατάσα που δεχόταν την πλάκα της Μαρινέλλας και την προχωρούσε, χωρίς κακία και έπαρση, μια Νατάσα που με μάγεψε μετά τις 04.00…Είχε δίκιο τελικά η Κλάρα. Έπρεπε απο καιρό να είχαμε πάει να δούμε απο κοντά τις δύο μεγάλες κυρίες του λαϊκου τραγουδιού. Τον ογκόλιθο Μαρινέλλα και την συνεχίστριά της Νατάσα…
Σας ευχαριστώ για τις στιγμές που μας χαρίσατε…
