Οι φωνές των συναδέλφων που περιέγραφαν το «’Επος της Πορτογαλίας» έχουν μείνει χαραγμένες στα μυαλά μας. Δε το πιστεύαμε.
Κλαίγαμε γελούσαμε φωνάζαμε ζούσαμε. Ζούσαμε όλοι μαζί πέρα απο ομάδες. Το «Έπος του Euro» δεν ήταν μόνο αθλητικό. Ήταν συνολικά κοινωνικό.
Αποδείξαμε ότι όταν θέλουμε μπορούμε. Μόνο που μετά την κορυφή-έλεγε ο συγχωρεμένος ο Παππούς μου-υπάρχει πάντα ο γκρεμός.
Κι εμείς ώς Έλληνες πέσαμε στον γκρεμό με την ίδια φόρα που ανεβήκαμε στην κορυφή. Δεν αναφέρομαι στην κατάντια του Ελληνικού ποδοσφαίρου…τις ομαδούλες τα κέντρα επιρροής και τα συμφέροντα.
Μιλώ για την κοινωνία και τη νοοτροπία.
Μιλώ για την ευθύνη που οφείλουμε όλοι απέναντι στα παιδιά μας που έρχονται.
Μιλώ στο δάνειο ζωής που έχουμε λάβει και οφείλουμε να το παραδώσουμε στους συνεχιστές μας.
Δε μιλώ στα δάνεια των πιστωτικών ιδρυμάτων.
Δε μιλώ για εκείνους που ζούσαν με πέντε χιλιάρικα το μήνα και έβγαζαν 800 ευρώ
Δε μιλώ για τους επιχειρηματίες της διαπλοκής που κυκλοφορούν σήμερα ελεύθεροι επειδή κάποιοι επινόησαν το άρθρο 99
Δε μιλώ για τους διεφθαρμένους πολιτικούς-τσιμπούρια που πίνουν το αίμα όλων αντί να μοιράζουν φιάλες με αιμοπετάλια ελπίδας
Μιλώ για την κράση που έχει αυτός ο λαός.
Τη θέληση…
Την πυγμή
Την Μαγκιά. Λέξη που δεν υπάρχει σε κανένα άλλο λεξιλόγιο της γής μαζί με την καψούρα.
Δείτε τι μπορεί να κάνει ο λαός μας…
Δείτε και αλλάξτε λίγο φιλοσοφία. Βάλτε στο συρτάρι την μιζέρια και την απαισιοδοξία.
Για ν΄αλλάξουμε το περιβάλλον μας πρέπει πρωτίστως ν΄αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι…