Η δουλειά μας απαιτεί εγρήγορση. Υπομονή επιμονή και πηγαίο στ΄ αρχιδισμό. Ειδικά απέναντι σε εκείνους που τους χαλάμε την σούπα και το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι ν΄ απειλούν και να σχολιάζουν. Αντί ν΄ απαντήσουν… όπως οφείλουν.
Ειδικά δε η τελευταία αναφορά-στα λαμόγια που ενοχλούνται από τις πληροφορίες και το αιχμηρό μας σχόλιο- αποτελεί για μένα την απόλυτη κάβλα που με κρατάει ακόμη σε αυτή τη δουλειά.
Οι γρήγορες εναλλαγές παραστάσεων και εικόνων δίνουν ενδιαφέρον στη δουλειά μας. Μια δουλειά που μπορεί για κάποιους κριτές της να είναι «κίτρινη» ωστόσο απαιτεί πολύ τρέξιμο.
Δεν τα γράφω όλα αυτά προσπαθώντας να απολογηθώ για κάτι. Όχι. Τα γράφω καθώς προσπαθώ ν΄ αναδείξω και την άλλη πλευρά. Την πιο προσωπική. Αυτή της συγκίνησης, της ανθρωπιάς, του αλτρουισμού.
Έτσι ένιωσα όταν πληροφορήθηκα ότι ο Τριαντάφυλλος ξέσπασε σε κλάματα χθες όταν κάποιος φίλος-που δεν γνώριζε… το παρελθόν- ρώτησε τον λόγο που δεν υπήρχε το όνομα του πατέρα του στο προσκλητήριο.
Για την ιστορία ο πατέρας του Τριαντάφυλλου χάθηκε όταν ο τραγουδιστής ήταν 16 ετών. Την ημέρα που έκανε πρεμιέρα επαγγελματικά στο πρώτο του μπουζουξίδικο. Η ιστορία είναι συγκλονιστική. Ο άτυχος πατέρας χάθηκε σε τροχαίο. Έτρεχε για να προλάβει να δεί τον γιό του.
Μια πρεμιέρα που έκανε με τον χάρο.