Αύριο Κυριακή κλείνουν τρεις εβδομάδες από την κακιά στιγμή του Τόμας. Πέρα από το σημαντικότερο, να κρατηθεί στη ζωή το παλικάρι, όλον αυτόν τον καιρό συλλέγω πολλά μηνύματά σας. Τα περισσότερα σχόλια τα μοιράζομαι μαζί σας στο κάτω μέρος των αναρτήσεων μου. Μικρές ιστορίες συνανθρώπων μας που έζησαν ανάλογες περιπέτειες με οικείους τους, ευχές αγάπη. Για έναν άνθρωπο που παλεύει να ζήσει.
Οι Αμερικανοί λένε «No news…good news». Αλλά δυστυχώς αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση του Τόμας. Η κρισιμότητα της κατάστασης είναι δεδομένη και όλοι λίγο έως πολύ έχουν συμφιλιωθεί στην ιδέα πώς η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή.
Επειδή πιστεύω πολύ στην υπέρτατη δύναμη και στη δύναμη των Αγίων προχώρησα σήμερα στη δημοσιοποίηση της υπόθεσης μιας οικογένειας από την Χαλκιδική. Ο Ρούλης Αστερίου είναι ένα παλικάρι που με διαβάζει καθημερινά. Μου έχει κάνει κριτική πολλές φορές και ομολογώ ότι έχω διορθώσει πολλά στο πέρας του χρόνου. Ωστόσο σήμερα με ξάφνιασε. Όταν άνοιξα το mail του δεν περίμενα να διαβάσω αυτό που μου έστειλε. Τι μου έγραψε;
«Τι κάνεις παλίκαρε; Είμαι κι εγώ όπως όλη η Ελλάδα συγκλονισμένος με την κατάσταση του Τόμας. Και το να πιστεύεις σε θαύματα…πρέπει γιατί όλα μπορούν να γίνουν.
Πριν απο δυο χρόνια ο αδερφός μου είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα στο δρόμο προς Μαρμαρά. Ήταν δυο μήνες σε κώμα ώσπου οι γονείς μου πήραν την πρωτοβουλία, πήγαν στη Σουρωτή και πήραν χώμα του Παπούλη Παϊσιου. Το βάλανε στο μηχάνημα που τον κρατούσε στη ζωή και από τότε ξύπνησε. Του έχει αφήσει ένα κουσούρι αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό. Αν οι γονείς του Τόμας μπορούν να κοιτάξουν κι αυτό το ενδεχόμενο εσύ Νάσο είναι το μέσο να το δουν. Γιατί όπου υπάρχει Πίστη υπάρχουν όλα!»