Αισθάνομαι πολύ περίεργα εδώ και έξι μέρες. Όχι τόσο επειδή είχα το τραγικό προνόμιο να μάθω και να γράψω πρώτος για το περιστατικό. Για το τροχαίο του Τόμας. Αλλά για τη διαχείριση του μετά.
Πολλές φορές μέσα στα 22 χρόνια που ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία απο διάφορα μετερίζια με έχει παρασύρει ο ορυμαγδός των πληροφοριών. Η ταχύτητα είναι πλεονέκτημα αλλά και παγίδα. Μια παγίδα που σε παρασύρει. Στιγμιαία; Ναι. Το παλεύεις το ψάχνεις πέφτεις σε λούμπες το διορθώνεις.
Υπάρχει ωστόσο μια ειδοποιός διαφορά. Είναι άλλο πράγμα να σε παρασύρει κάποιος με μια λάθος πληροφορία και πολύ διαφορετικό να βγαίνεις στην αγορά και να πουλάς το αναίσθητο κορμί ενός συνανθρώπου σου, επειδή έτυχε να περάσεις την ώρα του τροχαίου από το σημείο.
Ο τιμοκατάλογος άραγε μέχρι πόσο έφτασε; Η τιμή είχε και σκόντο; Έπαιξαν και διαπραγματεύσεις με την επίκληση της κρίσης; Ρίξατε χαμηλά την τιμή;
Και καλά ο τύπος που τράβηξε εικόνες είναι γαϊδούρι. Ο «συνάδελφος» που της αγόρασε και τις έπαιξε με τίτλους θεόρατους «Αποκλειστικό» «Μόνο εδώ» και πάει λέγοντας…δεν είχε ψυχή μέσα του;
Αναρωτιέμαι. Αν στη θέση του Τόμας ήταν ο αδερφός του ή η γυναίκα του ή το παιδί του θα το αγόραζε;
Θα προπηλάκιζε τον πωλητή;
Θα τις αγόραζε και θα τις δημοσίευε;
Έχουμε χάσει την μπάλα…και δυστυχώς αυτό που οι κοινωνιολόγοι χαρακτηρίζουν ανθρωποφαγία μας έχει περικυκλώσει. Και τρώει σιγα σιγά τους όποιους πυλώνες επαγγελματικής ηθικής έχουν μείνει…