Όταν σας έγραφα πριν κανα μήνα περίπου για την Κυπριακή νίκη στο Ελληνικό the Voice κάποιοι τότε έσπευσαν να μιλήσουν για σχισματικό λόγο με ρατσιστικές κορώνες και ένα κάρο παπαριές. Λες και οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες…
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν μπήκαν ποτέ στη διαδικασία να δούν την ουσία. Και ποια είναι αυτή; Το ιστορικό δεδομένο. Κι επειδή ζώ σε μια χώρα που στα 40 μου οφείλω τελικά να χάνω χρόνο εξηγώντας το αυτονόητο αποφάσισα σήμερα στις 2 τη νύχτα να το κάνω. Και το κάνω με αφορμή το αποτέλεσμα του τελικού.
Ελάτε λοιπόν μαζί μου τόσο εσείς που συμφωνείτε με την κριτική αλλά κι εσείς που λατρεύετε να μου τα χώνετε να δούμε όσο πιο αντικειμενικά μπορούμε την πραγματικότητα.
Απο τότε που ξεκίνησαν τα παιχνίδια νέας γενιάς και αφορούσαν το τραγούδι απο το πρώτο Fame story μέχρι και σήμερα το Κυπριακό κοινό συμμετείχε ενεργά. Και το έκανε καθώς οι περισσότεροι στο μαρτυρικό νησί-όπου σημειωτέον πολέμησε ο πατέρας μου- έχουν μουσική παιδεία και στηρίζουν κάθε τι Κυπριακό. Όπου κι αν αυτό βρίσκεται.
Και δεν μια δική μου σκέψη που αποτυπώνετε απλά σε ψηφιακό χαρτί. Το λένε οι αριθμοί οι συμμετοχές και το εύκολο κέρδος που έκανε τους παραγωγούς αυτών των Shows να θεωρούν δεδομένη ή καλύτερα επιβεβλημένη μια Κυπριακή συμμετοχή.
Αυτό έγινε και φέτος. Σχηματικά λοιπόν αυτό που έλεγε ο Λιάγκας ότι «σήμερα γεννήθηκε η νέα μεγάλη Ελληνική φωνή» έχει μια βάση… αλλά βεβαίως δεν είναι σωστό.
Η Μαρία Έλενα είναι μια εξαιρετική τραγουδίστρια. Μια τραγουδίστρια που βρίσκεις ωστόσο και στην Λάρισα και στη Ρόδο και στην Κρήτη και αλλού. Και ίσως και πολύ καλύτερη απο αυτήν.
Αρετή Κοσμίδου όμως; Μπορείς να βρείς; Να έχει αυτή τη φωνή, αυτή την ηλικία, αυτή τη συστολή και στην τελική αυτή την προοπτική σε μια Ελλάδα που έχει χάσει όχι μόνο την δισκογραφική αγορά της-χρόνια τώρα- αλλά και τον μουσικό προσανατολισμό της;
Δεν μπορείς να βρείς. Αλλά βλέπετε η Αρετή ήταν άτυχη καθώς η άγουρη εικόνα της δεν την βοήθησε. Δεν μπορεί ένα κοριτσάκι να βγάλει συναίσθημα, πάθος, ερωτισμό παρά τον σπάνιο λυγμό στην φωνή της.
Δεν μπορεί μια μάσκαρα και μια σκιά να κρύψει την ομορφιά της άσχημης προεφηβείας. Δεν μπορεί ένα κορίτσι με μηδαμινές εμπειρίες ζωής να μεταφέρει συναίσθημα. Ως εικόνα πάντα… και όχι ώς φωνή.
Κι επειδή και στην Ελλάδα ο κόσμος ψηφίζει σύνολο και όχι μόνο φωνή-ότι δηλαδή έλεγαν και ξαναέλεγαν ότι είναι το The Voice- η Αρετή έχασε. Γιατί σε κάθε παιχνίδι υπάρχει νικητής και χαμένος.
Και η αγκαλιά του Μιχάλη δευτερόλεπτα μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος σήμαινε πολλά. Όπως και το πατρικό χάδι του «Γκάτζου» στο 16χρονο κορίτσι που έβλεπε το show της νικήτριας απέναντι και «μιλούσε» με τα μάτια της.
Κατά τ΄άλλα κουράστηκα πολύ με την μεγάλη διάρκεια της ενότητας του Κορκολή και τις φλυαρίες στη μια τα μεσάνυχτα, γοητεύτηκα απο τα ντουέτα των παικτών με τους coaches και το φόρεμα της Δέσποινας, εντυπωσιάστηκα με το λουρί της Μελίνας στον λαιμό και την απουσία του Ρέμου στα τελευταία πλάνα του Show.
Όσο για τον Λιάγκα; Η προπέλα στον λαιμό σήμαινε πολλά… για το φιλαράκι μου που είχε στο νού του τις ατάκες του ώς επαγγελματίας αλλά στα διαλλείματα μιλούσε με την γυναίκα του, καθώς απο ώρα σε ώρα περιμένουν να σπάσουν τα νερά!
Αυτό το Voice τελείωσε… και ένα είναι σίγουρο. Η επόμενη μεγάλη φωνή της Ελλάδος βρέθηκε αλλά δεν κέρδισε…