Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα… στη χώρα που ένα παιδάκι δέκα ετών σκοτώνεται με τον πιο φριχτό τρόπο σε ένα θαλάσσιο σπορ και αντί να ξεσηκωθούν και οι πέτρες, επικρατεί η απόλυτη ηρεμία.
Κάπως έτσι ξεκινά το σχόλιο του καλού μου φίλου και συναδέλφου Κώστα Τσιτούνα. Πατέρα τριών παιδιών. Αφήνει πίσω την δουλειά και γράφει με συναίσθημα. Και όλα αυτά που ακολουθούν δεν είναι τίποτε περισσότερο απο την κουβέντα που κάναμε οι δυο μας λίγη ώρα πριν-ως μπαμπάδες μικρών παιδιών- με αφορμή το μοιραίο περιστατικό της Μυκόνου.
Δεν συμφωνώ απλά με όσα λέει… Επικροτώ στηρίζω και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να φιλοξενήσω τις σκέψεις του.
Αυτή είναι η Ελλάδα κύριοι… Εδώ όπου οι υπεύθυνοι συλλαμβάνονται – όπως προβλέπει το γράμμα του νόμου – και στη συνέχεια αφήνονται ελεύθεροι γιατί δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο, σαν να έγινε ένα απλό τροχαίο ατύχημα. Παίρνεις μια τακτική δικάσιμο, πας στο σπίτι σου και πέφτεις για ύπνο ελαφρύ.
Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα που ένα άλλο παιδί 13 ετών σκοτώνεται σε παράνομο Λούνα Παρκ και δεν «τρέχει μία». Συλλαμβάνονται οι υπεύθυνοι για λίγες ώρες και μετά αφήνονται ελεύθεροι να πάνε στα σπίτια τους και να πέσουν για ύπνο ελαφρύ.
Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα που τρείς μήνες μετά το θάνατο του 13χρονου στο Λούνα Παρκ δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα!
Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα όπου κατά τον ίδιο τρόπο και οι εισαγγελείς και οι ανακριτές που χειρίζονται αυτές τις υποθέσεις (θανάτων ανήλικων παιδιών) ακολουθούν το περίφημο γράμμα του νόμου, κάνουν τα προβλεπόμενα, κλείνουν τον φάκελο, τον βάζουν στο γραφείο, κλειδώνουν το συρτάρι και το μεσημεράκι κατά τις 14:00 με 15:00 σχολάνε και πάνε να κάνουν «κανα μπανάκι» συνεχίζοντας την ημέρα τους σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα.
Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα όπου οι δήμαρχοι αυτών των περιοχών που σκοτώνονται παιδάκια βγαίνουν άνετοι και ψύχραιμοι στα κανάλια, σαν να είναι κάποιο μεμονωμένο περιστατικό «βρε παιδί μου».
Ξέρετε το πιο εξοργιστικό από όλα δεν είναι αυτό καθεαυτό το φριχτό περιστατικό. Αυτό που δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους είναι η απίστευτη ελαφρότητα των δημόσιων λειτουργών.
Θα το γράψω όσο πιο κόσμια μπορώ:
Ρε καθίκια του κερατά αν ήταν δικό σας παιδί θα τους αφήνατε ελεύθερους;
Να το χέσω το γράμμα του νόμου και τα γράμματα που μάθατε.
Εκτός από το γράμμα του νόμου υπάρχει και το πνεύμα του νόμου που επιβάλλει καθολική απονομή δικαιοσύνης όταν μια ψυχούλα φεύγει τόσο άδοξα σε ένα τόπο αναψυχής και διασκέδασης.
Ντραπείτε λίγο καθίκια του κερατά!