Δεν ξέρω αν χειρίζομαι σωστά την ελληνική γλώσσα. Κάποιοι λένε ΝΑΙ. Κάποιοι άλλοι ΟΧΙ. Το σίγουρο είναι πώς ανάμεσα μας υπάρχουν πολλοί και..πολύ καλύτεροι από εμένα είτε γλωσσοπλάστες είτε διαχειριστές της πιο πλούσιας γλώσσας στον κόσμο.
Για τη Νατάσσα Θεοδωρίδου όμως… ακόμη και εκείνοι… θα στέρευαν από ιδέες, απόψεις και κρίσεις. Κι αυτό γιατί; Διότι σπανίζουν οι άνθρωποι που σε εγκλωβίζουν με ένα απλό χαμόγελο. Και η Νατάσσα είναι έτσι. Έχω γράψει και παλαιότερα για την καλλιτεχνική της πορεία. Έχω γράψει ανάμεσα σε άλλα – και το πιστεύω-ότι είναι η τελευταία των μεγάλων ελληνίδων τραγουδιστριών. Και ένας καλλιτέχνης κρίνεται κυρίως από την διάρκεια αλλά και από κάτι άλλο. Από το ήθος του την συμπεριφορά του και το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ του, όταν αυτό το λέει από καρδιάς. Να δώσω ένα παράδειγμα; Τι να το κάνω αν είμαι ο καλλιτέχνης του έρωτα, των επιτυχιών, του Μεγάρου μουσικής, της Λυρικής σκηνής ή της Επιδαύρου και με έχουν πετύχει να κατουρώ έξω από το σπίτι μου τύφλα στο μεθύσι; Ακραίο παράδειγμα αλλά πιστέψτε με, κάπως έτσι απομυθοποιούνται καριέρες και εικόνες ετών… Έτυχε να παρακολουθήσω τη Νατάσσα το Σάββατο. Φίλοι και γνωστοί που διασκέδασαν πριν καιρό στο στέκι της μου έλεγαν με νόημα ότι: <<Αξίζει φέτος να την δει κανείς για έναν ακόμη λόγο. Όχι τόσο για τα καψουροτράγουδα που είναι δεδομένα και μεγάλες επιτυχίες. Όχι γιατί μετά τη Νατάσσα ένας καψούρης μπορεί να κάνει πράξη όλα όσα σκέφτεται… αυτά που καιρό δεν μπορούσε να εκφράσει. Όχι γιατί ο τόνος της φωνής της ξυπνάει καταπιεσμένα συναισθήματα, πάθη λάθη και γυναίκες που μας χαράκωσαν για μια ζωή. Όχι γιατί ερεθίζει απωθημένα, ενεργοποιεί το πίσω μέρος του μυαλού των γυναικών, δίνει νόημα στα βλέμματα, ξυπνάει μνήμες, ανάσες βαριές και εικόνες που δε θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μας. Όχι γιατί μας κάνει και χαμογελάμε… είτε από εγωισμό επειδή μας πλήγωσαν… είτε από αγάπη για έναν έρωτα που δεν πρόλαβε να ζήσει και έφυγε. Αλλά γιατί η Νατάσσα φέτος με την στάση της προσφέρει δωρεάν μαθήματα σεβασμού. Απέναντι στο κόσμο που την στηρίζει αλλά και απέναντι στους νέους συναδέλφους της>>. Για όλους αυτούς τους λόγους και κυρίως για τον τελευταίο έδωσα χθες το παρών στο ΑΝΟΔΟΣ. Το μαγαζί γέμισε από τις 00.00 και όλοι περίμεναν την ιέρεια του σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού. Γύρω στις 02.00 ξεπρόβαλε στην πίστα. Λυτή φορώντας ένα μαύρο υπέροχο φόρεμα που αναδείκνυε τις καμπύλες της, χωρίς κοσμήματα, παρά μόνο το αγαπημένο της chevalier, αυτοσαρκάστηκε, γέλασε, συγκινήθηκε έγινε ένα με τον κόσμο, χαμογέλασε. Και χαμογέλασε από ευτυχία. Και το πιο σημαντικό; Ακομπλεξάριστη εντελώς πρόβαλε όσο κανείς άλλος την Ελένη Φουρεϊρα και τον Κώστα Μαρτάκη. Αν κανείς συναντούσε τη Νατάσσα σε μια άλλη εποχή θα την παρομοίαζε με δασκάλα. Μια δασκάλα που γνωρίζει πολύ καλά τον ρόλο της. Πώς να μεταφέρει τη γνώση της χωρίς να δημαγωγεί και την ίδια στιγμή να κάνει τους μαθητές της να προβληματίζονται με το ελαφρό πλην ευδιάκριτο μειδίαμα των χειλιών της. Τέτοιο πουσάρισμα σε νέους τραγουδιστές δεν έχω δεί στα σχεδόν 20 χρόνια που ασκώ το επάγγελμα. Και οφείλω να το πώ, να το γράψω, να το ακολουθήσω. Διότι σημασία σε μια δουλειά που εμπεριέχει την προβολή έχει μεν η διάρκεια, αλλά αυτό που μένει είναι η υστεροφημία. Και η Νατάσσα χτίζει με την πορεία της…την υστεροφημία της