Το συναίσθημα είναι απίστευτο. Το γνωρίζω πολύ καλά και το γράφω με πλήρη γνώση ευθυνών και συνεπειών.
Μπορώ να καταλάβω τον Ζήση. Μπορώ να καταλάβω το τρέμουλο στα πόδια το σφίξιμο στο λαιμό την συγκίνηση τις ανάσες τους σφυγμούς που τρέχουν όπως την στιγμή που κάρφωνε τους Ρώσους και περνούσαμε εξαιτίας της διαφοράς τερμάτων στην επόμενη φάση το 2004 από τους ομίλους.
Για μια ακόμη φορά διαπιστώνετε κι εσείς πώς είμαστε παντού. Δείτε τον παράγοντα πλέον του ΠΑΟΚ να μπαίνει στο δωμάτιο όπου αράζει ο πιο νέος Παοκτζής τι τελευταίες ώρες. Ο γιός του.
Να σας ζήσει αδερφέ. Όλα τα καλά με υγεία.
