Πολλές φορές μου έχει ζητηθεί να σχολιάσω ή να κρίνω τον Τάκη Ζαχαράτο. Και το έχω κάνει. Όσο πιο αντικειμενικά μπορώ… Και γράφω «όσο» καθώς μας συνδέει φιλία ετών. Μια σχέση σεβασμού, αποδοχής, αγάπης. Απο την εποχή που προσπαθούσε νεαρός να δείξει ότι πρεσβεύει κάτι διαφορετικό. Και τελικά μετά απο χρόνια τα κατάφερε.
Αυτό που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν είναι πως ο Τάκης είναι ψυχούλα με τους ανθρώπους που αγαπά και η δουλειά τον έκανε κωλόπαιδο με τα κωλόπαιδα. Μαγκιά του. Άλλωστε εξέλιξε το ταλέντο του κι αυτό τον έκανε ξεχωριστό. Δεν ανήκε ποτέ σε παρεάκια επιρροής. Δεν τα γούσταρε αυτά ποτέ. Σήμερα λοιπόν θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι απόλυτα ανθρώπινο και αλτρουιστικό. Μια πρωτοβουλία του καλλιτέχνη τουλάχιστον άξια λόγου και σεβασμού. Τέτοιες πράξεις συνιστούν παραδείγματα για όλους και περισσότερο για όσους έχουν τη δύναμη της επικοινωνίας με τον κόσμο εξαιτίας της αναγνωρισιμότητας που απολαμβάνουν.
