Η Eλένη Λαζάρου είναι ένα φιλαράκι από τα παλιά. Απο το Mega. Αξιόλογη ρεπόρτερ με μαγκιά πεζοδρομιού και καταγωγή απο τις Σέρρες το κορίτσι δε μασάει ποτέ τα λόγια του. Κι αυτό είναι καλό. Και ξέρετε γιατί; Διότι όταν ρωτάς σκληρά παίρνεις τις πιο αποκαλυπτικές απαντήσεις. Διαβάστε λοιπόν τι γράφει το συναδελφάκι μου στο aixmi για τη συνέντευξή που πήρε από τον Σίλα Σεραφείμ. Διαβάστε τις απαντήσεις του Σίλα για τον Λαζόπουλο.
«Bράδυ Σαββάτου. Είχα κανονίσει να πάω θέατρο με μία φίλη μου, αλλά η μέρα ήταν κουραστική και η διάθεσή μου στα τάρταρα. Ωστόσο αποφάσισα να μη μείνω μέσα.
Φτάσαμε στο Badminton. Όταν μπήκα στην αίθουσα είχα την αίσθηση ότι έμπαινα σε μπαρ. Νέοι άνθρωποι, καθισμένοι σε τραπεζάκια, και απολάμβαναν χαλαρά το ποτό τους. Παρήγγειλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί…
Η αίθουσα πλημμύρισε από γέλια πριν ο Σίλας βγει στη σκηνή, όταν σε μεγάλα μόνιτορ προβλήθηκε βιντεάκι που τον έδειχνε ως άλλο Μπραντ Πητ να διαφημίζει ένα πανάκριβο μπουκαλάκι πετρελαίου θέρμανσης.
Βγήκε στη σκηνή, γεμάτος ενέργεια. Η μία ατάκα διαδεχόταν την άλλη. Για τη Χρυσή Αυγή, τους πολιτικούς, την τηλεόραση, τον Λαζόπουλο… ενώ κάθε τόσο έβαζε στο παιχνίδι και τους θεατές!
Δεν κατάλαβα πότε τελείωσε η παράσταση… τότε συνειδητοποίησα ότι με είχε πονέσει το στόμα από τα γέλια.
Ο Σίλας βγήκε από τα καμαρίνια, πέρασε από όλα τα τραπέζια , μίλησε με όλους και τελευταία ήρθε στο τραπέζι μας.
– Μεγάλη συζήτηση γίνεται για τη σάτιρα και τα όριά της. Χρειάστηκε ποτέ να απολογηθείς επειδή τα υπερέβης;
Έχει όρια η αναπαράσταση της αλήθειας; Έχουν όρια τα χρώματα που θα χρησιμοποιήσεις σ’ έναν πίνακα; Έχει όρια μια πέτρα στην οποία θα σμιλέψεις ένα, δυο ή τρία κορμιά; Έχουν όρια οι λέξεις;
Η σάτιρα δεν είναι λέξεις και νοήματα; Έχουν όρια αυτά; Νομίζω πως το όριο της σάτιρας είναι η ευστοχία της. Το χω ξαναπεί ως παράδειγμα, αν ο Λαζόπουλος έκανε τα αστεία της αταλαντοσύνης της Ντενίση με τον Κιμούλη, δε θα γελούσε κανείς. Ούτε καν θα καταλάβαιναν τι εννοεί. Η ευστοχία περιλαμβάνει δικαιοσύνη κι ως εκ τούτου γίνεται αποδεκτή. Αν υπερέβην κι όποτε τα όριά της, προφανώς θα ήταν τα αστεία που δεν λειτουργούσαν. Εκεί υπάρχει εσωτερική υποσυνείδητη λειτουργία του κωμικού, που είτε τα διορθώνει είτε τα αποσύρει. «Συγγραφέας», έλεγε ο Σακελάριος, «είναι αυτός που ξέρει να σβήνει κι όχι μόνο να γράφει».
– Γιατί «σου τη σπάει» ο Λαζόπουλος»; Σε έχω ακούσει να λες ότι είναι υποκριτικό ένας πλούσιος άνθρωπος να παρουσιάζεται ως «Ρομπέν των φτωχών» αλλά και ότι τον κράζεις επειδή είναι μέρος του συστήματος στο οποίο κι εσύ θα ήθελες να εισχωρήσεις;
Έχω μιλήσει, σατιρίσει, αναλύσει τόσο πολύ τον Λαζόπουλο σα φαινόμενο που θα μπορούσα να κάνω διατριβή. Τον όρο «κράξιμο» δεν τον αποδέχομαι, δε τον χρησιμοποιώ. Δεν «κράζω» ποτέ. Σατιρίζω, σχολιάζω, κριτικάρω ναι. Αυτό που με ενοχλεί στον Λαζόπουλο είναι πως έχει «χάσει» τα μαλλιά της κεφαλής του κι αντί να τα ξυρίσει ή να τα ‘χει κοντά ο φαλακρός, αφήνει μαλλί απ’ τα πλάγια σα ξεφτισμένα κρόσσια και τα περνά από πάνω ως τo απέναντι αυτί, για να μας ξεγελάσει. Εεεεε, θέλω να του πω ότι φαίνεται. Κι όταν «φυσάει» φαίνεται περισσότερο..